012 Paranormal Activity

Jacob p.o.v

'Dus we moeten haar paard vinden?' vroeg Embry vrijwel meteen.
'Ja, hoe dan?' vroeg Kim en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Daar heeft ze wel een punt, dude' zei Quil.
'Maar een paard kan toch geen 100 jaar leven?' vroeg Esmee dan.
'Nee maar hij draagt dat deel met onsterfelijkheid bij zich' zei Sam en kruiste zijn armen om zijn borst terwijl hij diep nadacht.
'Dus dat paard blijft leven door die ketting?' vroeg Emily dan.
'Waar vinden we dat paard dan?' mengde Rosalie zich ertussen.
'Moeten we haar lichaam dan opgraven ofzo?' vroeg Seth.
'Wat denk jij Jacob?' vroeg Carlisle toen hij mijn gezichtsuitdrukking zag. Ik keek voor me naar het niets, ik dacht na. Plots schoot er een idee door mijn hoofd.
'Waarom vragen we het haar gewoon niet...' ik had de zin nog niet helemaal uitgesproken of ik stond al op en rende de woonkamer in ik deed alle gordijnen dicht zodat het wat donkerder werd. Misschien kan ze wat aanwijzingen geven. Iedereen kwam aangelopen en keken me verbaast aan.
'Katherine!' riep ik door heel het huis. Ze moet me gehoord hebben, dat kan niet anders. Iedereen ging zitten terwijl ik om me heen keek.
'Wat is er?' vroeg ze meteen met haar fluwelen stem. Ik draaide me om en daar stond ze in een lange jurk.
'Jake, wat is er?' vroeg Bella toen ze me zag kijken.
'Zien jullie haar niet?' vroeg ik verward. Ik keek terug naar Katherine en het leek net of ze er echt was. Ze keken elkaar aan met zo'n blik van "Die-gast-is-getikt".
'Jake, het is normaal dat ze me niet zien' en in een fractie van een seconde stond Katherine naast me. Ik keek haar niet-begrijpend aan.
'Wat bedoel je?'
'Jake tegen wie praat je nou?' vroeg Emily meteen bezorgd.
'Tegen Katherine' zei ik en wees naar Katherine maar wist dat ze haar toch niet konden zien.
'Er is een manier...' mompelde Katherine fluisterend. Ze was plots verdwenen maar kwam terug met een bokaal en een scherp keukenmes. Seth schrok zich rot omdat er plots een zwevend mes en bokaal voor zijn neus stond. Door de schrik gilde hij als een meisje en sprong in Paul zijn armen. Iedereen gniffelde eens maar keken nogal bang. Katherine zette de bokaal op het salontafeltje en nam het mes in haar hand. Ze kneep even haar ogen samen en zette het mes toen aan haar pols. Ze balde de hand die gesneden zou worden tot een vuist en maakte een diepe snee op de plaats waar haar slagader moet zitten. Er stroomde bloed uit haar pols, recht in de bokaal. Toen haar pols plots geheeld was, gaf ze de bokaal aan me.
'Smeer het op hun ogen' en ze gaf me de bokaal. Ik keek er even raar naar.
'Je moet dit op je ogen smeren' zei ik verward en gaf het aan de dichtsbijzijnde persoon. De bokaal ging de ronde en iedereen smeerde het op hun ogen. Toen ze hun ogen weer opendeden schrok iedereen zich rot.
'Hoe..kan dit nu?' vroeg Carlisle zich af. Katherine haalde alleen haar schouders op. Ze keek me weer aan.
'Je hebt hulp nodig is het niet?' vroeg ze daarna. Ik knikte als verdooft.
'Hoe vinden we je?' vroeg Kim wat bibberig.
'Vind mijn paard' zei ze simpel.
'Waar vinden we jou paard?' vroeg Emily daarachter.
'In het bos, maar ik ga helpen' zei ze.
'Hoe vinden we je lichaam dan?' vroeg Sam denkend.
'Volg je hart' zei ze toen glimlachend...

Reactiess?? <33