35. Miss uninvited

Jasey pov.
Ik tik verveeld met mijn nagels op het tafelblad, terwijl ik bedenk wat ik vandaag zal doen. Ik weet het niet precies. Mijn mobiel ligt een paar centimeter van me verwijderd en de verleiding is groot om Evan te bellen. Ik mis hem en ik mis mijn moeder ook. Maar als ik bel, wat zeg ik dan? Ik heb ze gewoon achtergelaten zonder afscheid of verklaring. Ik kan niet van ze verwachten dat ze me gewoon weer met open armen ontvangen.
Het zou ook lastig zijn om uit te leggen waarom ik sowieso ben weggerend. Ik rende weg voor mijn ex-vriendje from hell, maar ondanks het feit dat hij mij weer heeft gevonden zit ik nu niet aan de andere kant van het continent. Ik ben veel makkelijker te vinden in Mystic Falls dan in welk deel van de Emerald Coast dan ook. En de redenen dat ik hier heen ging, Jules en Mason, zijn hier niet meer. Toch voel ik geen enkel verlangen om te vertrekken. Ik weet niet precies waarom. En dat kan ik hen niet vertellen.
Zij kennen de mensen bij wie ik verblijf niet, en ze zullen zich zeker beledigd voelen dat ik Damon en Stefan boven hun verkies. Ook al doe ik dat niet met opzet. Ik voel me hier gewoon veilig.
Ineens sluiten twee handen zich voor mijn ogen. ‘Raad eens wie?’
Ik schiet in de lach. ‘Hi, Damon.’
Hij leunt met zijn kin op mijn schouder. ‘Wat zullen we eens gaan doen vandaag?’
‘Vertel jij het maar.’
‘Oké, ik weet al iets. Maar eerst moet ik even iets eten want anders…’ Hij zet speels zijn “menselijke” tanden in mijn schouder en hij grinnikt.
Ik tik met mijn vinger op zijn neus. ‘Pas jij maar op. Dat moet ik niet proberen.’
‘Ik denk dat het geen kwaad kan, zolang je niet op vier pootjes rondhuppelt.’
‘Rondhuppelt?’ Roep ik zogenaamd verontwaardigt. ‘Die zal ik onthouden, meneer Salvatore.’ Dan grijp ik hem bij zijn schouders en trek heb over de bank heen. Ik barst in lachen uit om zijn verbaasde gezicht.
‘Oh, denk maar niet dat je daar mee weg komt.’ Zegt Damon dreigen, op eens speelse manier, terwijl hij opkrabbelt.
Ik spring op en begin naar de trap te rennen. Ineens staat hij voor me, hij drukt me tegen de muur. ‘En wat zeggen we dan?’ Zegt hij met een wenkbrauw opgetrokken. Dan verdwijnt ineens de lach van zijn gezicht. Zijn handen laten mijn schouders los terwijl hij naar zijn hoofd grijpt.
‘Laat haar met rust.’ Hoor ik ineens een stem. In de deuropening staat een vrouw, die er bijna uit ziet als een oosterse prinses. Ze mist alleen de chique sieraden, maar het beeld klopt verder. Lange zwarte golvende haren en donkerbruine ogen die bijna zwart lijken.
‘Wat doe je?’ Roep ik geschrokken. Ik kniel bij Damon neer, die door zijn benen is gezakt en nu met zijn hoofd in zijn handen op de grond zit. Ik sla een arm om hem heen.
‘Stop daarmee!’ Roep ik naar de vrouw en ze kijkt me verbaasd aan. ‘Hij deed me niets.’ Zeg ik snel.
Ze knippert een paar keer met haar ogen en ik voel Damon ontspannen. ‘Gaat het?’ Vraag ik bezorgd.
Hij knikt, maar hij kijkt nog steeds erg pijnlijk.
‘Waar was dat voor nodig?’ Roep ik kwaad naar de vreemde in de gang. ‘Wie ben jij eigenlijk?’
Ze glimlacht. ‘Sorry daarvoor, ik dacht dat hij je iets aandeed.’
Damon kijkt bitter. ‘Pas maar op, anders doe ik jou iets aan.’ Gromt hij.
‘Denk je echt dat jij in de positie bent om mij te bedreigen?’
Ik sla mijn armen over elkaar. ‘Dat is alsnog geen antwoord op mijn vraag.’
‘Ik ben Valerie Benson, ik ben hier om jou te helpen, Jasey. Want dat ga je nog nodige hebben.’