Chapter 21: Draco

Toen ik de grote zaal instapte gingen alle blikken meteen mijn kant op. Gefluister en gestaar begon. Ik voelde de neiging om terug om te draaien en weg te rennen, maar ik zou geen watje zijn. Ik liep richting de tafel van Griffoendor zonder iemand een blik te geven. Ik probeerde er zo snel mogelijk te geraken, wat bijna resulteerde in een genante val. Toen ik eenmaal zat durfde ik pas om me heen te kijken. Zelfs iedereen aan de Griffoendor tafel keek naar me. "Ik heb echt medelijden met je Harry. Jezus wat irritant." zuchtte ik hard. De Griffoendors snapten het bericht en keken snel weg. Waarschijnlijk bang dat ik één van de verboden vloeken op ze zou oefenen. "Haha, ik weet het." grinnikte Harry. KIJK NAAR DRACO. Schreeuwde m'n hoofd. KIJK DAN! Zo ging het een paar seconden door. Toen kon ik het niet meer weerstaan. Ik keek op naar de Zwadderich tafel en twee stormgrijze ogen boorden zich in de mijne. Ik twijfelde of ik m'n hand zou moeten opsteken, maar toen gaf Draco me een knipoog. Ik knipoogde terug en hij maakte een of ander gebaar. Ik keek hem vragend aan, maar toen gingen de deuren van de grote zaal weer open. Alle eerstejaars kwamen naar binnenschuifelen en stopten voor de sorteerhoed. Traditiegetrouw juichten we als er iemand in Griffoendor kwam en schreeuwden we boe als ze in Zwadderich kwamen. Bij de Zwadderaars was het net andersom. Voor de meeste Griffoendors was het traditie en gewoon een geintje, maar de Zwadderaars namen dit heel serieus. Toen iedereen gesorteerd was - één viel er bijna flauw toen de hoed begon te praten, dat was echt super grappig - kwam het eten op tafel. Meteen dacht ik aan Gabby. Mijn allerliefste huiself. Ik had haar bijna heel de zomer niet gesproken of ge-sms't. Nu voelde ik me schuldig. Dat zou ik meteen gaan doen na het eten.
Zoals ik het me herinnerde viel Ron meteen aan en schrokte bijna een heel brood naar binnen. Hermelien en ik keken naar elkaar en rolden met onze ogen. Toen begonnen we ook maar te eten. Langzamerhand gingen de meeste leerlingen naar hun afdeling, dus ik besloot om naar Gabbs te gaan.
Dat besloot ik tot ik op de gang stond. Waar waren de huiselfen eigenlijk ik Zweinstein? Ik liep een tijdje doelloos rond en gaf het toen op. Ik kon haar natuurlijk ook laten komen, maar gezien de tijd was ze waarschijnlijk nog aan het werken in de keuken.
Ik wilde verder lopen naar de afdeling toen ik opeens twee handen voor m'n ogen zag. "Rara wie ben ik." fluisterde de persoon wiens handen mijn zicht bedekten. Natuurlijk herkende ik zijn fluweelzachte stem met een rauw randje meteen. "Hoi Draco." fluisterde ik terug. Hij haalde zijn handen van m'n ogen en draaide me toen om. "Nog bedankt hé." zei ik. "Het was mijn schuld dat je überhaupt naar Azkaban werd gestuurd. Ook al heb ik gehoord dat je niet eens daar bent geweest." grinnikte hij. "Ssst." zei ik met een knipoog. Toen keek hij om zich heen. Uit een automatisme keek ik ook om me heen. "Er is niemand hoor." zei ik terwijl ik hem vragend aankeek. "Precies goed." antwoordde hij. Voor ik het wist voelde ik zijn zachte lippen op de mijne. Ik was even verbaasd, maar gaf me toen over aan zijn zoen. Ik sloeg m'n armen om hem heen en hij sloeg de zijne om mij heen. Ik weet niet hoe lang we zo stonden, maar het voelde als een eeuwigheid. "Ik moet gaan." zei Draco toen hij me losliet uit zijn passievolle kus. "Dit is ons geheimpje oké?" Ik knikte. Hij draaide zich om en liep toen weg. Mij daar achterlatend. Dat kon me helemaal niks schelen. Dus hij was een gevaar. Dus hij was misschien een eikel tegen m'n vrienden. Maar ik was verliefd op hem, met heel mijn hart. Bijna zwevend ging ik terug naar de leerlingenkamer.

Wat een ontzettend cliché stukje is dit eigenlijk.. Maar ach, voor alle Dracolovers <33