6.2 [Erica]

'Okay, ik verklaar jou voor totaal crazy,'lachte Ally. 'Zou je vanavond naar me toe kunnen komen?'
Verwonderd keek ik haar aan. 'Voor wat?'
'Om je kennis wat bij te schaven. Je kan niet in New York wonen zonder een paar mensen te kennen. Weet je überhaupt wel van wie die schoenen zijn?'vroeg ze met bewondering in haar stem. Ik gok dat die bewondering voor de schoenen was en niet voor mijn kennis.
'Louboutin,'zei ik snel. Dat had Serena er vanmorgen wel ingewreven. Ze had me gezegd dat als ik ze kapot zou doen, ik er nieuwe zou moeten betalen. En toen had ze de prijs genoemd.
'Dat weet je dan weer wel,'verzuchtte Ally.
In geen honderd jaar zou ik toegeven dat dat alleen door Serena kwam. Ik glimlachte maar wat.
'Hé jij daar! Ben jij niet Erica?'haalde een jongensstem me uit deze benarde positie. Opgelucht draaide ik me om, om me erna meteen weer om te draaien naar Ally. Shit.
'Hé.' Een warme hand op mijn schouder en een diepe zucht van mij.
'Justin?'vroeg Ally ongelovig. Ze kneep haar ogen samen. 'Wat moet je?'
Justin keek haar verwonderd aan. 'Ken ik jou?'
Ze rolde met haar ogen. 'Je hebt me een jaar of zo gepest.'
'O.' Hij werd een beetje rood en keek snel naar mij. 'Jij bent Serena's zus, toch?'
'Ja,'beaamde ik, 'maar ik doe voor niemand een goed woordje. Doe dat zelf maar.' Ik pakte zijn hand van mijn schouder en hij liet ze slap langs zijn zij vallen.
'Dat wilde ik helemaal niet vragen.'
'O nee?' Als ik alle jongens die me al hadden gevraagd een goed woordje bij Serena voor hen te doen, zou moeten tellen, zou ik met mijn twee handen nog niet toekomen.
'Nee. Zou je mee uit willen met ons?'