Vijf;

De volgende dag was ik eigenlijk de hele dag lang zenuwachtig voor de tijd die ik met Dougie alleen zou doorbrengen. Wat als die vonk van jaren geleden weer zou overslaan, wat moest ik dan doen? Vooral wanneer die niet wederzijds zou zijn. Door die gedachte had ik het afspraakje bijna afgezegd, maar uiteindelijk liet ik het toch maar gewoon op me afkomen. Ik ging wel zien hoe het zou gaan.
Gelukkig duurde de dag niet al te lang, en ging ik om kwart over één het lokaal van onze laatste les uit.
'Heel veel plezier, en ik zie je morgen wel,' grijnsde Mary die me een knuffel gaf voordat we beide onze eigen weg gingen.
'Dankje, en ja tot morgen, we sms-en nog wel voor de tijd!' glimlachte ik. Ik zwaaide nog eens naar haar en liep toen de trappen af naar de kantine, waar Dougie op me zou staan wachten.
Toen ik daar aankwam stond Dougie al zoals verwacht bij de tafels en stoelen waar we gister in de pauze hadden gestaan.
'Hey,' glimlachte hij toen hij me aan zag komen.
'Hi,' zei ik terug, 'zullen we gelijk gaan?'
'Heb je zo'n honger?' grinnikte Dougie.
'Ja, ik heb speciaal niks gegeten voor dit,' lachte ik.
'Mooi zo, want ik heb toch een eetcafé uitgezocht.'
'Welke?' vroeg ik nieuwsgierig.
'Dat zie je wel,' grijnsde Dougie. Nog steeds een beetje zenuwachtig, maar al een stuk minder, liepen we naar een klein winkelstraatje in de buurt van onze school. Door met Dougie te zijn werd ik wat rustiger, minder zenuwachtig.
Uiteindelijk stonden we voor Bagels and Beans, het eetcafé dat Dougie had uitgekozen om te lunchen.
'Geen slechte keus,' zei ik goedkeurend.
'Gelukkig, ik was al bang dat je het niet zou goedkeuren,' glimlachte Dougie en hij pakte mijn hand - waardoor ik even een zenuwenvlaag door m'n lichaam voelde gaan - en trok me mee naar binnen.
'Ah, daar is een goed plaatsje,' riep Dougie en hij liep - nog steeds met mijn hand vast - naar een tafeltje voor twee personen bij het raam.
'Je maakt steeds maar goede keuze vandaag, Doug,' lachte ik terwijl ik m'n jas aan de stoel hing en ging zitten.
'Ja, het is wel mijn dag vandaag,' lachte Dougie mee.
'Hmm, wat zal ik nemen?' dacht ik hardop toen ik de menukaart doornam.
'De bagels zijn hier lekker,' grijnsde Dougie.
'Ja, dat hoop ik maar, want ik kan niet echt veel anders nemen.'
'Wat neem jij?' vroeg ik na een korte stilte.
'Bagel met ham en roomkaas, wat ik altijd neem,' antwoordde Dougie.
'Sorry, ik wist niet dat je dat altijd nam,' lachte ik kort, 'maar dan neem ik dat ook denk ik.'
'En ananassap!' voegde Dougie eraan toe.
Ik lachte, 'ik neem sinaasappelsap.'
Even later kwam de serveerster en die nam onze bestelling op.
Toen ze weg was richtte Dougie zich weer op mij, 'dus, nog dingen gebeurd nadat we uh, geen vrienden meer waren?'
'Hmm, niet zo veel, behalve dat Mary en ik beste vriendinnen werden.'
'Heeft ze mij vervangen?' vroeg Dougie nep verdrietig.
'Ja,' zei ik, 'dat moest iemand doen en jij was ineens weg.' Het kwam iets botter over dan de bedoeling was.
'Sorry,' voegde ik er dus maar snel aan toe.
'Maakt niet uit, je hebt gelijk.'
'En nu jij, heb ik wat gemist?' vroeg ik snel om het onderwerp te veranderen.
Dougie grijndse, hij had er duidelijk zin in om zijn verhaal te vertellen, 'nou,' begon hij, 'je weet toch dat ik basgitaar speelde?'
Hij wachtte even zodat ik antwoord kon geven, en ik knikte op zijn vraag.
'Ik zit nu in een band.'
'Whoa, wat gaaf!' grijnsde ik, wetend dat dat altijd al zijn droom was geweest, 'met wie?'
'Danny, Tom en Harry.'
'Dat meen je niet?' vroeg ik verbaasd, 'oh, dus ik heb je bandleden al ontmoet.' Ik lachte. De serveerster kwam met ons eten en drinken en het bleef een tijdje stil, totdat Dougie de stilte verbrak.
'Avery,' fluisterde hij bijna onverstaanbaar. Ik keek op en Dougie glimlachte even, 'ik heb je zo gemist.' Ik keek hem aan in zijn ogen en voelde het gevoel dat ik jaren geleden ook voelde. Het gevoel waarvoor ik bang was het weer te voelen.