Hd. 14: Her whisper is the lucifer.

Een ijzige gil doet mijn lichaam verstijven. Ik spits mijn oren en kijk wat schuchter om me heen. “Anneleen?” mompel ik zachtjes, “Manouk?” Ik kom langzaam overeind en kijk wat angstig om me heen, maar ik ben alleen.
Anneleen zou naar huis gaan en Manouk stond erop dat ze haar naar buiten zou brengen. Met kleine, voorzichtige stappen schuifel ik naar de deur toe. De klink voelt koud aan onder mijn klamme hand, die met een piepend geluid van het voorwerp afschuift. Ik veeg de palmen van mijn handen af aan mijn broek en open de deur. “Hallo?”
Een korte stilte overvalt me, maar al gauw hoor ik voetstappen de trap op haasten. Ik hoor een snelle ademhaling, korte, stotende snikken en al snel voel ik twee armen om mijn hals en een lichaam tegen me aangeklemd. Ik hoor een vreemd, piepend geluid weerstoten vanuit haar keel, maar haar blonde haren zijn over haar gezicht heen gevallen en ze heeft haar lippen tegen mijn schouder aangedrukt, waardoor het geluid gesmoord wordt. Ik maak wat sussende geluidjes en klop op haar achterhoofd.
Na enkele seconden zo te staan heft Anneleen haar hoofd op en kijkt ze me wanhopig aan. “Ik moet bellen,” piept ze zacht. Ze kijk even in het niets en hersteld zich dan weer. “Jij moet bellen”, fluistert ze dan, “ik zou het nooit kunnen opbrengen om het zelf te doen.”
Ze duwt me opzij en rent gehaast de huiskamer in.