34. Attitude

Alex pov.
Damon blijft staan en ziet nog net hoe ik haar met open mond nakijk. ‘Ze is me er eentje, vind je ook niet?’ Grapt Damon.
Mijn gezicht verandert en ik vlieg hem aan. Hij verzet geen stap en doet niet eens moeite. Hij grijpt me bij mijn keel en drukt me tegen de muur. ‘Dat zou ik niet nog eens proberen.’ Gromt hij me toe. ‘Jij bent degene die het heeft verpest. Dan moet je niet boos op mij worden.’ Op zijn gezicht lijkt een kleine grijns zichtbaar maar met het slechte licht, kan ik me ook vergissen.
‘Ik had je heel anders voorgesteld eigenlijk.’
Damon kijkt me vreemd aan. ‘Hoe bedoel je dat?’
Nu is het mijn beurt om te grijnzen. ‘Katherine had wel gezegd dat je een beetje op me leek, maar ik dacht alleen aan de buitenkant. De meeste Salvatores zijn zo verschrikkelijk saai, zoals dat broertje van je, maar jij hebt pit.’
Bij de naam Katherine fronst hij en nu weet hij blijkbaar niet of hij zich beledigd moet voelen of niet. Hij zal verbaasd zijn over hoeveel ik over hem en zijn familie weet. Niet wetend dat ik een stamboom thuis heb van Zach. ‘Ik bedoel, we zouden een goed team zijn.’ Provoceer ik hem.
Damon trekt een wenkbrauw op. ‘Team?’ hij spuugt het woord bijna uit.
‘Tegen de weerwolven. Ze moeten worden uitgeschakeld, of moet ik je het hele “Rose vs. Jules drama” nog eens vertellen?’
Damon rolt met zijn ogen. ‘Jasey is anders.’
Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem zakelijk aan. ‘Misschien. Maar wil je het riskeren tot de volgende volle maan? We kunnen in één keer van het hele probleem af zijn.’
Damons gezicht betrekt weer. ‘Eruit.’ Zegt hij driegend. ‘Nu.’ Hij doet een stap naar voren. ‘Dit heeft niets te maken met familie of veiligheid. Dit heeft te maken met jouw persoonlijke wraak en de taak die Katherine jou heeft gegeven en daar ga ik jou niet bij helpen.’ Hij doet nog een stap naar voren. ‘Eruit, nu, voor ik je eruit gooi.’
Ik haal mijn schouders nonchalant op, maar vanbinnen beef ik. ‘Best, maar zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.’ Dan loop ik naar buiten. Zodra ik buiten ben begin ik naar de tombe te lopen.
Ik staar in het donkere gat. ‘Katherine?’
Binnen een seconde staat ze voor mijn neus. ‘Hoe ging het?’
‘Ik ben bij Jasey geweest en…’
‘Ik had gezegd om Jasey te laten voor wat het is. Je moest zorgen dat Damon je ging vertrouwen en me hier uit krijgen!’ Onderbreekt ze me op snauwende toon.
‘Ik probeerde het, maar…’
‘Maar, wat?’
‘Hij wilde er niets van weten. Je onderschat hun vriendschap, hij vertrouwt haar.’
Katherine snuift. ‘Dat is lastig. Enig idee hoe je dit gaat oplossen?’
‘Je doet net of dit mijn fout is.’
Katherine kijkt me boos aan. ‘Ik had jou om te zorgen dat ze hier vandaan bleef.’
‘Ik heb alles al geprobeerd.’ Zeg ik een beetje angstig om de woede in haar ogen.
‘Dan is geen reden meer voor jou om te leven, of wel?’ Ze strekt haar arm uit, ik sta net te dichtbij. Haar arm boort zich in mijn lichaam en grijpt mijn hart. De pijn is ondragelijk en ik schreeuw het uit. Mijn lichaam trilt ongecontroleerd en ze boort haar nagels nog wat verder in mijn vlees. ‘Ik kan veel ergere dingen met je doen dan je vermoorden, onthoud dat.’
De tranen stromen over mijn wangen. Ik weet dat ze dit eeuwig kan volhouden. Aangezien ik als vampier snel genees kan ze me zo eeuwig blijven martelen.
‘Alsjeblieft.’ Smeek ik. Ze laat me los en zo snel als ik kan sleep ik mezelf naar achter. Ik heb het gevoel dat ik moet overgeven en ik blijf plat op mijn rug liggen. ‘Ik hou van haar.’ Fluister ik schor.