*15

Het was weer ochtend. Ik had mijn uitslag nog steeds niet gekregen. Mijn moeder zat heel de tijd te foeteren over wat een slecht ziekenhuis het was. Elk roddelblad stond vol over mij. 'Ik ben het zat die uitslag moet nu gaan komen' zijn mijn moeder ineens. Ze liep met grote passen mijn kamer uit. Even later kwam ze terug met de dokter achter zich aan. Ik wist dat als mijn moeder het ergens niet mee eens was dat ze meteen gerechtigheid wilde. 'Hallo Justin Bieber' en hij schudde me weer zijn hand. 'Ik heb de uitslag en ik moet zeggen die ziet er goed uit'. Er ging een zucht van verlichting door me heen. Zou dat dan betekenen dat mijn medicijnen zijn aangeslagen? 'Je medicijnen zijn aangeslagen'. Ik kon wel een gat in de lucht springen zo blij was ik alleen dat kon ik niet. 'Zo hehe en hadden jullie dat niet wat eerder kunnen zeggen. Ik zat hier al lang genoeg in spanning' zei mijn moeder. De dokter keek haar een beetje verbaasd aan. 'Bedankt dokter' zei mijn moeder. 'Als het zo goed met je blijft gaan mag je over een paar dagen naar huis en daar veder je medicijnen slikken' zei de dokter. 'Supper bedankt dokter ik ben echt heel erg blij' zei ik tegen hem. De dokter schudde mij en mijn moeder weer de hand en liep mijn kamer uit.

Mijn moeder was naast me komen zitten en gaf me weer het bekende kusje op mijn voorhoofd. Ik hield van die kusjes. 'Mam ik hoop dat ik uit het ziekenhuis ben als ik jarig ben' zei ik tegen mijn moeder. Ik was namelijk over een paar weekjes jarig. 'Dat zal wel goed komen schat want de dokter zei over een paar dagen'. 'Ik hoop het' 'hoe voel je je zelf dan?' vroeg mijn moeder. 'Het gaat al veel beter zei ik' Ineens ging mijn iphone af ik werd gebeld alleen ik had geen idee wie het zou moeten zijn....