WS ~ 14

(Nyree)

Er was een dag voorbij gegaan, gokte ik. We wisselden geen woord toen hij me de auto induwde en we de autostrade opreden.

Ik begreep niet waarom hij me dit aandeed. Hij pakte alles en iedereen van me af. Huilen kon ik niet meer, het was afschuw die ik voelde. Snikkende afschuw.
Ik wou weten waar we naartoe gingen. Misschien was het maar beter dat ik het niet wist. De afstand van waar ik ooit, twee jaar geleden was geweest voelde ver, de effectieve afstand weten zou het waarschijnlijk erger maken.

“Heeft het met mama te maken?” vroeg ik plots. Ik wist niet waar het vandaan kwam, maar ik had er ook geen spijt van.

Ik had de kans, ook de plaats niet, om zijn zware hand te ontwijken. De klap kwam harder dan verwacht. Mijn hoofd bonkte tegen het kussen en ik draaide me naar het venster toe. Ik kon hem niet aankijken, dit was niet de man die ik gekend had.

Twee jaar waarin ik rotverwend in zou moeten worden had hij verpest en ik wist niet eens waarom. Al die tijd wist ik niet waar we naartoe gingen, wat er met me zou gebeuren en wààrom het nu precies zo was. Hij had nooit een reden gegeven, nooit een volledige, goed gebouwde zin met me gewisseld.

Het gat dat tussen ons in stond was immens.