WS ~ 13

(Bill)

Tom zijn hoofd knikte op en neer op het ritme van ‘Reden’. We hadden ons helemaal op de opnames van Zimmer 483 gestort. David stopte de muziek en draaide zich naar me toe. “Oké, we doen nog even de brug en dan zit het er op voor jullie vandaag.”

Tom klapte in zijn handen en gooide ze in de lucht. “Schiet een beetje op broertje. Mijn bed roept,” Ik grijnsde, stak mijn middenvinger naar hem op en ging weer in het kamertje langst de andere kant van het glas staan.

Ik zette de koptelefoon op en draaide het volume op het luidste. De muziek galmde in mijn oren toen ik naar David had geknikt.

(Nyree)

De motelmuren kwamen op me af. Ik kon de leegte in mijn lichaam niet omschrijven. Het was geen honger, dat voelde ik al lang niet meer. Het was een innerlijke leegte. Ik had niets meer om voor te leven.

Het bed kraakte en de matras zakte in. Ik keek niet op, durfde het niet.

Achttien was ik ondertussen. Een leeftijd waarop je dom en onbezonnen hoorde te zijn. Het enige wat ik was, was verlaten en wanhopig. Twee jaar geleden ontvoerd door Walter. Papa noemde ik hem al lang niet meer.