WS ~ 08

(Bill)

De dagen kropen ijzig stil voorbij. We moesten de Tokio Hotel routine terug oppikken van David én mam. ‘Zal jullie goed doen, wat afleiding.’ had ze gezegd.

Het zorgde er niet voor dat we ons beter gingen voelen, want dat kon niet, het was onmogelijk zonder Nyree. We misten haar verschrikkelijk en het ergste was dat we niet wisten waar ze was, wat er met haar gebeurde en hoe het met haar was.

De gedachte alleen al dat er op dit moment slechte dingen met haar zouden gebeuren. Ze was bij haar vader, dat wisten we, maar hoe erg was hij eraan toe?

Walter hield van Greta, ze waren in mijn ogen altijd een geweldig koppel geweest. Samen opgroeien maakt je blind.

Blind voor slechte dingen, zoals Greta. Hoe kon ze?

Ik probeerde mijn aandacht terug bij David te brengen, maar het werd er niet bepaald beter op toen Thema nr. 1 door de cd-speler galmde.

Ik wendde mijn blik van de anderen af en probeerde de tranen te verbijten. Ik kon het me nog heel levendig voorstellen hoe ze door de kamer danste toen ze dit nummer hoorde.

‘Oh wat lief jongens, jullie hebben een lied over mij geschreven,’ had ze geschaterd met een knipoog.

“Zet de radio af, alsjeblieft,” zei Tom zacht toen hij mijn veranderend gedrag opmerkte. “Waarom?” vroeg David. Ik richtte mijn hoofd op en staarde hem aan door mijn betraande ogen.

“Zet. Gewoon. Af.” Tom zijn stem klonk dringend. David keek me verontschuldigend aan en liet het geluid wegsterven. “Bedankt,” zei ik zacht en prutste aan mijn nagels.

“Jongens zo kan het niet verder. Ik wil nu een antwoord,” Tom durfde me niet aankijken. “Tour of geen tour. Wat willen jullie?” Ik voelde te veel ogen op mijn lichaam priemen.

Het bleef stil. “Jongens?” David klonk serieus. “Je weet wat we willen,” mompelde Tom en keek niemand aan. Zijn gezicht stond bedrukt. Zijn mondhoeken begonnen te trillen.

“Ik begrijp jullie maar al te goed jongens, maar dit lost niets op,”

Tom stond op en liep weg van de tafel. Ik stond op en voelde de tafel onder mijn klamme hand.

“Zeg niet dat je weet hoe we ons voelen, want dat doe je niet. Nyree was alles voor ons David.”