Chapter 20: Patty Park

Ze draaide zich woedend om. "Fijn. Dus jij bent er ook weer." zuchtte Patty. Ik rolde met m'n ogen en wilde verder lopen naar de coupé van de Zwadderaars, waar Draco waarschijnlijk al weer heen was. "Waar denk jij heen te gaan?" vroeg ze arrogant. "Naar de coupé van de Zwadderaars." antwoordde ik. "Nou, dat gaat dus niet door." Ze knipte met haar vingers en Korzel en Kwast kwamen meteen aangehupst. Ik rolde weer met m'n ogen. Straks werd dat nog een zenuwtrek van me. Ik draaide me om en stapte terug naar binnen. Wat een irritant mens was dat zeg. "Volgens mij ben jij niet bij Draco geraakt." grinnikte Ron en ik keek hem woedend aan. "Ik wil m'n chocokikkers terug." Hij keek met grote ogen terug. "Maar.. maar, die zijn al op." Ik schoot in de lach om zijn gestotter. "Jeetje, ik dacht dat je echt boos was." "Die indruk maak ik vaker." zei ik nog steeds lachend. "Maar hoezo ben je eigenlijk niet naar Draco gegaan?" vroeg Ginny toen. Ik gromde. "Patty." spatte ik uit. "Tja, die hadden aan het eind van vorig jaar een knipperlichtrelatie..." - brekend hart - "...maar volgens mij was dat niet echt Draco's idee. Er gaat een gerucht dat zij hem heel de tijd zoende als er mensen in de buurt waren, terwijl ze niks hadden. Aandachtstekort waarschijnlijk ofzo." vertelde Harry. Dat was wel een opluchting. "Volgens mij klopt dat gerucht hoor!" zei Hermelien snel. Of ze het zei omdat ze het wist of omdat ze mijn hart wilde beschermen van barsten wist ik niet, maar het hielp wel. "Ach. Patty is gewoon zielig." zuchtte ik.
En zo zaten we heel de treinreis een beetje pratend in onze coupé. Korzel en Kwast verlieten hun positie voor de deuren naar de Zwadderich coupes niet. Patty had ze waarschijnlijk een leuke avond beloofd. Draco kwam in tegenstelling tot altijd ook niet naar onze coupé. In de voorgaande jaren greep hij elk excuus aan om Harry, Ron en Hermelien te irriteren, maar nu niet. Ik vroeg me af op Patty hem ook opgesloten hield. Waarschijnlijk wel. Tenminste, dat hoopte ik maar. Wat nou als hij spijt had van het 'intrekken van de aanklacht'? Dan zou ik teruggaan naar Sirius besloot ik. Voor Sirius was het natuurlijk ook niet fijn zo alleen. Of nou ja, samen met Knijster. Dan zou ik liever alleen zijn.
"We zijn er!!" gilde Hermelien toen de trein tot stilstand kwam. Langzaam pakten we allemaal onze koffers, aangezien het anders toch te druk zou zijn om uit de trein te kunnen. Toen we uitstapten zagen we Hagrid staan. "HAGRID!" schreeuwde ik naar de grote reus waar alle eersteklassers bang omheen hingen. "Manitha?" schreeuwde Hagrid terug en ik vloog in de armen van mijn grote vriend. "Goed je weer te zien Hagrid!" "Van hetzelfde Manitha, maar de eersteklassers moeten nu weg. Komen jullie nog op visite?" vroeg Hagrid toen ook de anderen hem begroet hadden. "Tuurlijk!" antwoordde Ron en iedereen knikte enthousiast. We zwaaiden nog even en liepen toen naar de koetsen. Ik had Draco nog steeds niet gezien en dat bederfde m'n humeur toch wel een beetje.
"Wat zíjn dat voor dingen!" schreeuwde Harry opeens terwijl hij naar de koets keek. "Zijn wat Harry?" vroeg Hermelien. Ik volgde Harry's blik en gilde ook toen ik de rare wezens zag. "Die dingen die de koets trekken natuurlijk!" Ze keken ons raar aan. "De koetsen trekken zichzelf hoor.." zei Ron toen. Harry en ik lieten het toen maar rusten, wij wisten wel beter.
"Ik zie ze ook hoor." zei opeens een stem vanuit de koets. Vragend keken we allemaal achterom. Het was Loena Leeflang. Of zoals sommigen haar noemden; Leipo Leeflang.
"Alleen mensen die de dood hebben gezien kunnen terzielers zien." vertelde ze. Had ik de dood gezien? Toen bedacht ik me dat het wel eens goed zou kunnen dat ik had gezien hoe mijn moeder doodging of misschien wel hoe mijn vader had gemoord. Een rilling kroop over m'n rug. "Heb jij de dood gezien Manitha?" vroeg Harry toen en alle ogen waren op mij gericht. "Niet zover ik weet.." antwoordde ik. Niet helemaal eerlijk misschien, maar ik wist er ook niks van. "Hmm, oké.." zei hij. We gingen in de koets zitten en ik was verwonderd over deze rare wezens die de koets trokken.
"Zeg Manitha, jij zat toch in Azkaban?" vroeg Marcel opeens. Ik had hem nog niet eens in de koets zien zitten dus ik was even verbaasd. "Ehm, nee. Ik heb niet in Azkaban gezeten. Ik was .. gevlucht." - dat was wel waar - "En in de vakantie hebben ze de aanklachten laten vallen.."
"Apart." zei Loena toen. "Was het niet eng om te vluchten? Je had vast geen idee waar je heen ging." Ik wisselde even een blik met Hermelien. "Ik had wel een idee. Er is een heel groot bos in het noorden. Daar ben ik een keer gaan kamperen met m'n ouders." Ze knikte begrijpend en liet me toen met rust. "Je kan echt goed liegen." fluisterde Hermelien toen in mijn oor. Ik grinnikte. "Dank je" Ik gaf haar een overdreven knipoog.
Onze koets kwam als laatste aan bij Zweinstein. Voor de ingang stonden alle eersteklassers samen met professor Anderling die ze onder controle probeerde te houden. Toen ze ons zag zei ze; "Hup snel naar de grote zaal jullie! Jullie zijn al te laat." We wilden verder lopen tot professor Anderling zei; "Niet jij Manitha." Ik knikte naar de rest en ze liepen door. Professor Anderling zonderde me even af van de eerstejaars. "Gedraag je dit jaar Manitha. De meeste leerlingen zijn in de overtuiging dat je nog in Azkaban zit. Je zal raar aan worden gekeken." "Ja professor. Dat had ik al verwacht." antwoordde ik. "Hup, naar de grote zaal nu jij." zei ze en ik knikte en liep door. De deuren van de grote zaal waren al dicht. Ik ademde even diep en deed ze toen open.