31* It's Jake

POV Allison Black
Knipperend met mijn ogen werd ik wakker. Ik had alweer de hele avond die wolf voor me gezien, ik vervloekte mezelf dat ik nooit in zijn ogen heb gekeken toen het nog kon, want nu blijven die dromen me achtervolgen. 'Ja, ze is net wakker,' hoorde ik Bella aan de andere kant van de deur zeggen. Ze kwam naar binnen lopen en hield met haar hand iets tegen haar oor, een telefoon. 'Jacob,' fluisterde ze toen ik haar vragend aankeek. Snel gaf ze me de telefoon aan en daarna liep ze weer de deur uit om me wat privacy te geven. Niet dat dat zal helpen met een gedachtelezer in huis. En aan de andere kant van de deur hoorde ik gegrinnik. Ik rolde met mijn ogen en bracht daarna de telefoon naar mijn oor. 'Heey Jake,' 'Alli, gelukkig!' schreeuwde hij nog net niet. 'Ik hoef niet ook nog doof, Jake.' 'Oh, sorry. Hoe gaat het met je?' 'Ik zou het niet weten, ik heb volgens mij meer pijnstillers in me dan wat anders.' 'Zijn ze wel aardig tegen je?' vroeg hij weer op een bezorgde toon. 'Ja, ze zijn echt heel vriendelijk. Als ik jullie niet zo zou missen zou ik hier bijna willen blijven.' Daar antwoordde hij niet op, toen ik nog eens nadacht over wat ik had gezegd, voelde ik me gelijk schuldig. 'Oh Jake, zo bedoelde ik het niet.' 'Het zal wel.' Ik zuchtte diep, wat was dat een stomme actie van me zeg. 'Hé Jake, waarom wist ik niet dat er 2 nieuwe wolven waren?' Dat zei ik niet alleen om van onderwerp te veranderen, ik was gewoon super nieuwsgierig. 'Dat mochten we tegen niemand zeggen,' antwoordde hij op een boze toon. 'Oh, oké. Degene die Victoria wilde aanvallen was toch Seth?' 'Ja, hoe weet jij dat nou weer?' vroeg hij heel verbaasd. 'Gedachtelezers,' was mijn enige antwoord. 'Oh, tuurlijk. Maar je moet wel weten dat Seth er heel veel spijt van heeft. Hij heeft zich een week lang opgesloten in zijn huis omdat hij bang was dat iedereen boos op hem was.' 'Maar... Maar hij kon er niks aan doen. Hij deed gewoon wat hij moest doen.' Jacob grinnikte. 'Wat is daar nou zo grappig aan?' vroeg ik een beetje boos, ik voelde me heel schuldig dat Seth zich zo druk maakte om niks. 'Het grappige is dat jij nu precies hetzelfde zegt als ik tegen hem heb gezegd.' Nu grinnikte ik ook, het was best een grappig idee dat Jacob me nu al zo goed kende. 'Hoe oud is Seth eigenlijk?' vroeg ik uit het niets. 'Hij is een paar maanden ouder dan jij, hoezo?' 'Hij leek me gewoon jonger dan de rest.' Hij bromde wat maar stemde wel met me in. 'Maar zusje,' zei hij opeens wat emotioneler. 'Ja?' vroeg ik met een brok in mijn keel. 'Kom je snel terug? Iedereen mist je.' 'Sorry, Jake. Ik kan hier niet weg, zonder hulp kan ik helemaal niks. En jullie zijn allemaal veel te druk om voor mij te zorgen.' zei ik terwijl de tranen bijna over mijn wangen stroomden, ik miste mijn familie. 'En trouwens, hier hebben ze toch niks beters te doen,' voegde ik een licht grinnikend aan toe. Beneden hoorde ik Emmetts bulderende lach wat betekende dat ze alles konden horen door dat irritante super gehoor. 'Oh, ik moet weer gaan wachtlopen.' 'Ga maar,' fluisterde ik verdrietig in de telefoon. 'Oké, dag.' 'Doei, ik mis jullie',' deelde ik hem nog even mede. 'Wij missen jou meer,' antwoordde hij en vlak daarna hoorde ik de kiestoon wat betekende dat hij had opgehangen. De tranen liepen inmiddels over mijn wangen en voor ik het wist stond Rose naat me om me te troosten. Ze mocht mijn vrienden en familie niet, maar ze wist hoe erg ik het vond om niet bij ze te kunnen zijn.