#43

Lucy
Toen ik buiten stond werd ik opeens gebeld door Karlijn. ‘Hee Lucy, wat hoorde ik nu? Ga jij met Justin Bieber?!’ Mijn mond viel open en even wist ik niks te zeggen. ‘Hoe weet jij dat?!’ bracht ik uit. Karlijn moest lachen. ‘Jaaa, heel ingewikkeld maar de broer van een vriendin van m’n zus heeft een zusje en daar het vriendinnetje van vertelde het en zo is het een beetje doorgelekt denk ik.’ Oké, fijn. Waarschijnlijk wist morgen de hele school het. Heel erg bedankt Ashley. ‘Maar is het waar dan?’ wilde Karlijn weten. ‘Als je zo bij mij komt, zal ik je alles vertellen.’ Antwoordde ik. ‘Oké, dan kom ik gelijk. Zal ik dan ook maar gelijk Nena en Babette ophalen?’ Ik knikte wat Karlijn natuurlijk niet kon horen. ‘Hallo?’ zei Karlijn. ‘Eeh, ja is goed. Tot zo.’ ‘Doei.’ Zei Karlijn en ze hing op. Ik stopte mijn mobiel weer in m’n broekzak en beende stevig door. Toen ik thuiskwam ging ik direct opzoek naar Ashley. Ze zat op haar kamer en was druk bezig met haar mobiel. ‘Heel fijn Ashley dat je het doorverteld hebt aan je vriendinnen. De hele school weet het nu al zo ongeveer.’ Ashley haalde haar schouders op en keek me dom aan. ‘Nou en. Zo’n probleem is dat toch niet?’ ‘Nou, dat dacht ik toch wel. Nu gaat iedereen me allerlei van die vragen stellen en iedereen zal me gaan aanstaren. Niet echt prettig toch?’ ‘Ik kan er niks aandoen dat het uitgelekt is. Ik had tegen ze gezegd dat ze het niet door moesten vertellen, maarja.’ Ze keek me even aan en richtte haar aandacht toen weer op haar mobiel. Net op dat moment ging de bel. Ik slaakte een diepe zucht en liep met grote passen haar kamer weer uit. God, wat was dat kind soms irritant. Ik deed de deur open en Karlijn, Nena en Babette liepen luid pratend het huis binnen. ‘Nou, vertel.’ Zei Nena terwijl ze alledrie op de bank neerploften. Ik zuchtte en vertelde weer mijn verhaal. Toen ik klaar was moesten ze alledrie lachen. ‘Nou, leuk toch?’ zei Karlijn. Ik knikte. ‘En je hebt wel geluk want Justin Bieber is hot.’ Zei Babette. ‘Dat zeker.’ Zei ik terwijl ik met mijn wenkbrauwen wiebelde. ‘Is het dan nu ook uit met Michiel?’ vroeg Nena toen. Ik knikte. ‘Jep, helemaal.’ ‘Wat zei die?’ vroeg Karlijn. ‘Dat als hij erachter zou komen wie het is hem nog wel te pakken zou krijgen en dat ik hier ook nog voor zou boeten.’ Karlijn, Babette en Nena keken me verbaasd aan. ‘Wat een vreemde vogel.’ Zei Babette toen droog. ‘Heel vreemd.’ Knikte Karlijn. ‘Ach ja. Hij kan ons moeilijk wat aandoen dus ik maar me er niet zo druk om.’ Wuifde ik het weg. ‘Wij beschermen je wel, schatje.’ Zei Nena en ze glimlachte even naar mij. Ik glimlachte terug. Ik had echt de beste vriendinnen ever.