Prologue.

Verloren, gevonden en dan weer kwijt geraakt. Vergeten en herinnerd. Vast gehouden en met de zelfde kracht weer weg geduwd. Verdronken. Vermoord. Tot leven gewekt. In vrede gestorven.
Alles gevoeld; pijn, verdriet, warmte, geluk, steken…
Alles wat je zou kunnen voelen, heb ik in mijn borst voelen stromen.
Ik voelde haar op mijn huid, proefde haar op mijn lippen en zag haar in mijn herinnering. Mijn gedachten schreeuwden haar naam maar mijn hart wilde niet luisteren. Zo graag… zo graag wilde ik naar haar toe. Ik zag de wereld om me heen draaien, zag vage beelden van alles wat ik miste. Haar geur hing nog steeds in mijn kleren en als je goed genoeg keek dan zag je nog steeds de rode gloed die haar lippen achtergelaten hadden om mijn wang. Alles…. Alles zou ik opgegeven hebben.
Mijn gewaad, mijn trots, mijn reputatie… alles!
Nu, nu was alles weg in een oogwenk. Ik wilde zo graag gewoon schreeuwen, de wereld voor even laten weten hoeveel pijn het deed. Ik kon niet terug maar ik moest terug! Ik moest tegen mezelf zeggen dat alles anders moest gaan. Ik moest tegen mezelf zeggen dat zij alles was en dat er niets anders bestond dan haar. Ik slikte, staarde verder uit het raam. De sneeuw bleef maar vallen, bedekte mijn tuin onder een deken waar ik me onder wou verschuilen. Alles voelde bedriegend en niets was veilig. Ik slikte de droge smaak weg van mijn tong en deed een poging om op te staan, maar mijn lichaam wilde niet mee. Ik zuchtte.
Met een soepele beweging kwam er een gedaante binnen, gehuld in de schaduwen. “Scorpius? Wil je wat te eten, lieverd?”
Ik schudde mijn hoofd, zakte dieper weg –hoopte dat ze weg zou gaan. Ze bleef.
Ze ging uiterst voorzichtig naast me zitten op het bed, keek naar de zelfde perfecte vlokken die neer dwarrelde. “Het is verwarrend, is het niet?”
Ik keek geschrokken op, staarde in haar perfecte grijze ogen. Ze glimlachte en liet de hele wereld weer even om haar heen draaien. “Je vader is er het perfecte voorbeeld van, maar dat weet je…”
“Omdat je…”
Ze knikte enkel, gaf niet echt een antwoord. “Maar hij hield van je, zelfs als mens…”
Weer knikte ze maar iets overtuigender deze keer. “Wat hij deed, was zelfopoffering in zijn unieke manier. Hij stond op tegen zijn familie en jeugd kennis…”
Ik haalde diep adem, wist dat wat nu zou komen veel moeilijker was dan praten over hun leven. “Je houd van haar, dat is het toch?”
Ik beet op mijn lip en ze grinnikte haar melodische lach. “Ik zie het probleem niet…”
“Ze heet Rose, Rose Wemel. Als pa het wist dan…” ik kon zelfs mijn eigen zin niet afmaken. Alles en iedereen, behalve één van hun! Ze haalde haar schouders op en kuste zacht mijn wang, boog zich naar mijn oor toe. “Maar hij weet het niet, of wel?”
Mijn blik zocht die van haar en tot mijn verrassing meende ze het echt. “Zonder dat hij het weet?”
Ze haalde haar schouders op,”ik weet van niets….”
Onbezorgd gleed ze mijn kamer uit en knipoogde naar me voor ze de hoek omging. “Geheime liefde…” fluisterde ik naar mezelf. Mijn hart maakte een sprongetje en ging dan verder aan een versneld tempo. Alles was niet zo moeilijk… ik had het gewoon moeilijk gemaakt! Alles, ieder woord en iedere beweging had ik fout opgenomen. Ik zag iedere fout voor me als een film, wachtte op één goed beeld en dan –verscholen achteraan mijn hoofd- vond ik het. De eerste ontmoeting.