WS ~ 07

(Bill)

Urenlang hadden we door de straten van Loïtsche gedoold. We hadden geen antwoorden, enkel vragen. Te veel vragen.

Ik wist niet eens hoe ik deze situatie kon noemen. Nyr was niet uit eigen initiatief meegegaan. Konden we dit dan ontvoering noemen? Door haar eigen vader?

Dit was radeloos, ik wist niet welke kant ik opmoest met mijn gedachten.
Tom was nooit een prater geweest, maar wel als het om Nyree ging. Ze was het enige meisje dat zo dicht bij hem stond. Nyr was ons zusje, voor haar maakte hij graag een uitzondering.

Ik wist dat hij zich schaamde over de tranen die bij ons beiden waren gevloeid dus ging ik er niet over door. Het was al erg genoeg hoe het nu was. En zelfs dat konden we niet inschatten.

Mam zwaaide de deur al open toen we het paadje naar de voordeur opliepen. “Het spijt me,” fluisterde ik in haar haren toen ze ons knuffelde. Ze antwoordde niet, omdat ze wist dat ik mijn woorden niet terugnam. Ik verontschuldigde me om mijn uitval naar haar. Mama kon niet tegen grofheid.

“De politie kamt de buurt uit. Voorlopig hebben ze nog niets gevonden. Greta is bij haar moeder ingetrokken om te bekomen.”

Mijn gezicht verzuurde toen ik haar naam hoorde. Het was haar fout, ik bleef erbij.

“Mogen we spullen van haar ophalen?” vroeg Tom en zakte naast Gordon neer. Hij gaf hem een schouderklopje. Door de lusteloosheid schudde zijn bovenlijf heen en weer.

Mama knikte. “Ik mocht wat spullen meenemen van Greta, ze liggen op jullie kamer. Maar laten we niet te hard van stapel lopen jongens. Ze kan hier morgen al weer terug staan.”