WS ~ 06

(Bill)

Niets hadden ze meegenomen. Behalve wat kleren. Al de rest lag nog op haar kamer. Laptop, gsm, schrijfblok, cd’s, schoonheidsproducten, al haar boeken. “Hoe kan dit Tom?” fluisterde ik zacht en drukte haar hoofdkussen tegen mijn buik. Hij schudde zijn hoofd heen en weer en friemelde aan de mouwen van haar lievelingsvestje.

Zelfs dat had ze niet meegenomen.

Zonder een antwoord van Tom te hebben gekregen richtte ik moeizaam mijn blik op de deur. Mam haar ogen waren rood van het huilen, ook al wou ze ons dat niet tonen.

“Jongens dit heeft geen zin,” zei ze zacht en kwam naast me op bed zitten. Tom stond op en ging aan de andere kant zitten. Ze zei niets, nam ons in haar armen en knuffelde ons wel tien minuten lang.

We gingen naar beneden. Het was een gekkenhuis op de benedenverdieping en de oprit. Tom stootte me aan toen hij door het raam Gordon en David zag praten op de oprit. Ik strompelde achter hem aan naar buiten. “Het zal niet doorgaan vandaag vrees ik,” zei Tom zacht. “Ik begrijp het hoor jongens,” zei hij meelevend en gaf ons elk een schouderklopje. “Ik ga maar eens, mijn plek is hier niet. Sterkte jongens,” zei hij en nam afscheid.

“Greta is er kapot van,” hoorde ik mam plots zeggen toen ze bij ons kwam staan. De ambulance die op de oprit stond gaf me een kil gevoel. Ik wist dat Nyree hier niet was, we wisten überhaupt niet waar ze was, maar het deed me denken aan een ongeval, dood. De ambulanciers probeerden Greta binnen te kalmeren. Haar stoppen waren doorgeslagen.

“Haar eigen fout,” mompelde ik en propte mijn handen in mijn zakken. “Kom op Bill, niet zo hard,” Ik schudde mama haar hand van mijn schouder. “Ze had er maar wat vroeger aan moeten denken. Wie begint nou een affaire met iemand van haar werk?! Wat voor moeder kan je zijn!!” schreeuwde ik plots. Ik slikte de woedetranen weg en wendde mijn blik af.

“Hé wees nou eens rustig..” Mam probeerde me te kalmeren. Ik was er zeker van dat dat de komende uren, dagen, weken (hoe lang zou dit duren?) niet zou lukken. “Rustig? Zij is niet haar beste vriendin kwijt! Hoe egoïstisch kan je zijn!!”

“Bill, ze is haar dochter kwijt!” Mama haar kille toon deed me rillen. “Ze heeft haar eigen huwelijk kapot gemaakt! Wie weet waar is Nyree nu! Hoe doorgeslagen is Walter? Wie weet wat gebeurt er allemaal met Nyr!?”
Mijn handen zwaaiden door de lucht, de tranen stroomden over mijn wangen. “Kom op Bill, we gaan een eindje lopen. Uitwaaien,”

Zonder mam of Gordon ook maar één blik te gunnen volgde ik Tom zijn orders op en slenterde de straat op.

“Hoe kan je hier zo rustig onder blijven?” mompelde ik. Hij keek op van de grond en propte zijn handen in zijn broekzakken.

Zijn gezicht was onleesbaar door de overvloed aan emoties.

“Dit mag niet Bill, niet Nyree..” Zijn stem brak.

Dankjewel voor alle lieve reacties!
Ik heb nu een weekje vakantie dus ik zal extra veel schrijven
Kudo's? Love, Elke