Thirty-nine

Snel loop ik met mijn moeder achter me aan gerent naar buiten. Na die kus druf ik Daniël echt niet meer aan te kijken hoor! "Maritt Maritt, wacht nou even. Waarom wil je ineens zo snel weg?" zegt mijn moeder, en ze pakt me bij een schouder. "Ik wil hier gewoon weg." lieg ik, ookal is het niet helemaal liegen. Ik wil ook wel weg, alleen gaat het nu meer om Daniël die ik niet meer durf aan te kijken. "Oh, dat snap ik ook wel ja." Kate glimlacht naar me en ik begin rustiger te lopen. Eenmaal buiten loopt mijn moeder ineens naar een hele oude verrachte auto. "Ohmy, wat is dit nou weer voor wrak! Je wilt toch niet zeggen dat dit onze auto is hé?" Ik loop om te auto heen en dan zegt mijn moeder: "Ja, ik heb dus een klein ongelukje gehad met de auto.. Aanrijding met een andere auto, gelukkig verder niks ernstigs. Dit is voor een paar dagen onze auto. Er zaten wat deuken in die andere dus is hij naar de garage." Verbaast hoor ik aan wat mijn moeder zegt. "Een ongeluk, waarom heb je dat niet gezegd?" "Ja, je had al zo'n hoofdpijn enzo, dus liet ik het maar even voor me." Schuldig kijkt ze naar de grond en stapt dan snel in de auto. Ik maak de deur open en wil ook instappen, maar het handvat van de deur trek ik eraf en valt met een klap op de grond. "Damn, dit is écht een verrachte auto!" roep ik, en ik pak het handvat op. Als ik weer omhoog kom zie ik een jongen die heel erg op Justin lijkt. Ik knipper even met mijn ogen, en merk dan pas dat het Justin ís. "Oh jeez.." fluister ik, en dan heeft hij mij ook in de gaten. Ik zie hem glimlachen, en ik krijg kriebels in mijn buik. Wat doet hij hier nou weer?