Hoofdstuk 48.

We waren naar het bos gelopen. Toen we daar heen liepen had niemand iets gezegt. Ik ging op het gras zitten. Chaz en Ryan deden hetzelfde. "oke, dit gaan jullie of heel grappig of heel stom vinden" zei ik zonder hun aan te kijken. Ik deed heel even mijn hoofd omhoog en zag dat ze me alle twee aankeken. Voorzichtig hief ik mijn hand op en haalde mijn pruik van mijn hoofd. Ik keek ze aan. Ze zaten me met groten ogen aan te kijken. "waarom heb je dat gedaan?" vroeg Ryan, je kon horen dat hij boos op me was. "wees niet boos" zei ik snel. "ik moest van Christian toch naar de dokter omdat ik telkens flauw viel" begon ik. Chaz knikte. "dat heb ik gedaan en toen vertelde ze me dat" ik wachtte even om mijn tranen te bedwingen. "ik kanker heb" zei ik heel snel. Ik deed mijn handen voor mijn ogen. Ik kon mijn tranen niet bedwingen, alles moest er uit. Mijn moeder die niks deed, Justin die me zocht maar ik wilde hem niet zien, het liegen tegen Ryan en Chaz. Alles, ik kon er gewoon niet meer tegen. Ik keek tussen mijn vingers en zag dat Ryan en Chaz me allebei met open mond aan zaten te kijken. Ik stond op, deed mijn pruik op en liep verder het bos in. Ik kon het niet meer. Ik kon er niet meer tegen. Ik ging bij het water zitten. Ik bekeek mezelf in het water. Ik zag mezelf niet, ik zag een bang en kwetsbaar meisje, niet meer dat meisje vol zelfvertrouwen dat dacht dat ze de hele wereld aan kon. Vroeger leefde ik het leven en nu leef ik met de dag want nu heeft niemand mij morgen belooft. Ik schrok van twee armen die om me heen werden gelegd. Ik keek in het water en zag dat Ryan en Chaz naast me zaten. "alles komt goed" zei Chaz. De tranen bleven maar over mijn wangen stromen. Ik zag zelfs dat Ryan en Chaz moesten huilen. "huil alsjeblieft niet om mij" zei ik tegen hun. "jij huilt ook om jezelf dus mogen wij ook om jou huilen" zei Ryan. "ik hou van jullie guys ik hou van jullie voor altijd" zei ik.