#42

Lucy
Die avond ging ik maar op tijd naar Michiel toe. Hoe eerder ik er vanaf was hoe beter. Ik zag er best wel tegenop. Je wist nooit hoe Michiel ging reageren. Ik belde bij hem aan en zijn zusje deed open. Ze heette Mirthe en zat bij Ashley in de klas. Ze keek me doordringend aan. Waar had zij dan last van. Ik ging even met mijn hand door m’n haar en keek toen even naar m’n shirt of die soms raar zat maar ik kon niks ontdekken. ‘Dus, is Michiel misschien thuis?’ Ze knikte maar bleef me aanstaren. ‘Is het waar?’ vroeg ze toen. ‘Wat is waar?’ ik keek Mirthe onbegrijpend aan. ‘Dat je met dé Justin Bieber gaat.’ Mijn ogen werden groot. Niet te geloven. Had Ashley de hele klas soms gesmst? ‘Maar hoe… wie… nee… hoe kom je daar dan bij?’ stotterde ik. ‘Ashley had Merel gesmst en Merel had mij weer gesmst. Nouja, volgens mij heeft Merel het daarna de hele klas gesmst.’ Ik balde mijn handen tot vuisten. Ik haatte Merel. ‘Het zal wel. Kan ik nu naar Michiel toe?’ Mirthe knikte en ik liep de trap op naar Michiel’s kamer. Ik klopte even op de deur en liep toen de kamer binnen. Michiel lag op zijn bed op de Xbox te spelen. Als Mirthe maar niks tegen Michiel had gezegd. Dan had ik echt een probleem.
‘Hai.’ Zei ik terwijl ik naast hem op bed ging zitten. ‘Hoi.’ Zei Michiel alleen terug terwijl hij zijn aandacht op het spelletje hield. ‘Michiel, ik moet je wat vertellen.’ Zei ik toen maar. ‘Oké.’ Zei Michiel alleen. Ik zuchtte. ‘Ik wil het uitmaken.’ Zei ik toen zachtjes. Gelijk stopte Michiel met zijn spelletje en keek me aan. ‘Grapje zeker.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Sorry Michiel. Ik vind je echt superaardig en je bent een lieve jongen maar ik ben niet meer verliefd op jou.’ Toen ik dat zei zag ik de blik in zijn ogen veranderen. Ze stonden boos en dat betekende niet veel goeds. ‘Heb je een ander?’ Vroeg hij toen. Oké, Mirthe had dus gelukkig niks tegen Michiel gezegd. Ik zei niks terwijl ik mijn nagels eens even goed bestudeerde. ‘Ja dus.’ Concludeerde Michiel. ‘Wie is het?’ Ik haalde m’n schouders op. ‘Wie is het Lucy?’ vroeg Michiel toen boos terwijl hij mij doordringend aan keek. ‘Je kent hem niet Michiel. En we hebben nog helemaal niks.’ Ik wilde opstaan maar Michiel hield me tegen . ‘Als ik erachter kom wie hij is hè, dan is hij nog niet jarig. Ik krijg hem nog wel.’ Siste hij. ‘Michiel doe normaal. Hij heeft je helemaal niks aangedaan.’ ‘Oh jawel. Hij heeft mijn meisje afgepakt en dat zal hij weten ook.’ Ik schudde m’n hoofd en stond weer op. Deze keer hield Michiel me niet tegen. ‘Nou, dan ga ik maar.’ Michiel keek me nog steeds woedend aan. ‘Je gaat maar. Maar onthoudt dat ik jullie alletwee nog wel krijg. Jullie zullen hier voor boeten.’ ‘Pff, het zal wel.’ Mompelde ik voor ik zijn kamer uitliep. Toch was ik nog niet gerust. Michiel leek het echt te menen toen hij het zei. Maar wat kon hij Justin nou aandoen? Justin was het grootste deel van de tijd niet eens in Nederland. En wat kon hij mij nou aandoen? Ik fietste altijd met vriendinnen samen naar huis en mijn ouders waren ook de meeste tijd thuis, dus er kon niks gebeuren. Tenminste, dat hoopte ik.