Chapter 12: Talking with my friend

Kaname-senpai begeleide me terug naar mijn dorm. ik was nog steeds nogal van slag van wat er net was gebeurt en durfte niet in mijn eentje terug te gaan naar mijn dorm. "Kun je het zelf aan vanaf hier?" vroeg Kaname-senpai toen we bij de poort waren aangekomen. "Ja hoor, dat lukt wel." verzekerde ik hem en glimlachte dapper. "Oke, dan zie ik je morgen." "Morgen?" vroeg ik. "Ja, je hebt je vampierguardian training morgen." zei Kaname-senpai. "Oh ja! Morgen is het weekend!" riep ik. "Dat was ik totaal vergeten!" zei ik terwijl ik mezelf voor mijn hoofd sloeg. "Nou dan weet je het nu weer." zei Kaname-senpai en liep weg. "Tot morgen." zei hij. "Tot morgen." zei ik en liep naar binnen.

"En hoe was het bewaken van de suprieuren onder ons?" vroeg Hana toen ik onze kamer binnen kwam. "Nog uit bomen gevallen?" (dit lieten we de ronde doen vanwege de wonden op mijn armen: ik was uit een boom gevallen terwijl ik een beter uitzicht probeerde te krijgen.) "Nee, maar.....hoor je niet te vragen naar wat er is gebeurt met mijn haar?" vroeg ik verbaasd. "Nee dat wist ik al." ik keek haar vragend aan. "Ik moest naar de wc. En toen ik weer terug liep, kwam ik langs het kantoor van directeur Cross. Daar waren twee dagklasmeisjes tegen wie hij aan het schreeuwen was. Zo ben ik erachter gekomen wat er is gebeurt." legde ze uit. "Oh, nu snap ik hem." zei ik. "En je hoeft je trouwens gaan zorgen te maken over die twee meiden. Die zullen je niet znel weer lastig vallen." ze grinnikte. "Wat bedoel je?" vroeg ik. "Nou, directeur Cross kan absoluut niet tegen pesterijen. Dus als het gebeurt verzint hij ook zo'n erge straf dat ze het nooit meer durven te doen." zei Hana. "Wat voor één straf heeft hij ze dan gegeven?" vroeg ik. "Hij heeft hun haren korter geknipt en ze opgedragen om het gehele semester de paardenstallen uit te mesten!" zei ze terwijl ze in lachen uitbarste. Na een tijdje was ze uitgelachen en stond ze op. "Nou....laten we eens dat verprutste haar van jouw in model brengen." "Ben jij een kapper dan?" vroeg ik. "Nee, maar mijn moeder wel. Dus laten we hopen dat ik wat van haar geleerd heb!" zei ze en pakte me vast voor ik weg kon rennen.

Na een uur van doorkammen, rechtknippen en schoonspoelen was Hana eindelijk klaar. Het zat nog eigenlijk best leuk. Ik had een beetje slag in mijn haar wat in mijn nek krulde en het maakte me eigenlijk wel iets vrolijker. "Bedankt Hana, het ziet er heel leuk uit." zei ik. "Graag gedaan hoor." zei Hana. "En nu gaan we slapen." zei ze. "Je hebt morgen nog een drukke dag voor de boeg hoor mevrouw beschermer van de vampiers." zei ze en dook direct in bed. Ik keek haar verbaasd aan. Hoe wist zij dat? "Um? Hana? Hoe?" maar opeens overviel de vermoeidheid me en viel ik met kleren aan op bed in slaap. Volgens mij kun je niks voor Hana verborgen houden.