Chapter 19: Back to Hogwarts

De laatste weken op Grimboudplein 12 waren voorbij gevlogen. Het waren goede weken. Ik was closer geworden met Harry, ook al had hij nog steeds pijn in zijn litteken als ik in de buurt kwam. Ik liep samen met Harry richting perron 9 3/4. "Ik ga hem missen." zuchtte Harry. "Ik ook." antwoordde ik. Hij fronste. "Maar jij kan hem tenminste elk weekend bezoeken!" "Ik zal hem altijd de groetjes doen. Wie weet kan je wel een keer bijverschijnselen." Zijn ogen lichtten op. "Weetje Harry, eigenlijk ben jij nu een soort van broer van mij." grinnikte ik. Het leek alsof hij even nadacht en toen schoot hij in de lach. Hij sloeg zijn arm om me heen terwijl we door de muur liepen. "Dan ben jij het irritante zusje dat ik nooit gehad heb." zei hij nog steeds lachend. Ik stak mijn tong naar hem uit en deed alsof ik heel beledigd was.
Hij liet me los toen hij Ron en Hermelien zag staan. Die waren al eerder vertrokken, omdat zij niet perse begeleiding van een stuk of 3 schouwers nodig hadden. We renden lachend op ze af. "Ron, Hermelien.." begon Harry heel serieus. "Mag ik jullie voorstellen aan mijn kleine irritante zusje Manitha." Ik schoot in de lach. Al snel volgde de rest.
Heel wat ogen staarden me aan. Ik keek om me heen terwijl ik boog voor ze. Beschaamd keek iedereen weg. "Wauw. Ik word nog meer aangestaard dan jou 'broer'." grinnikte ik. Harry schoot weer in de lach. "Tja, je komt niet elke dag een beruchte crimineel tegen op het station hé!" Ik deed alsof ik bang was. "Beruchte crimineel? Waaaar!!" gilde ik terwijl ik achter Ron ging staan. "De beruchte crimineel staat achter mijn rug!! Aah!" schreeuwde Ron op zijn beurt. Ik viel bijna op de grond van het lachen. Toen kwam Ginny zwaaiend aanlopen. "Ik heb een hoop lol gemist zo te zien.." grinnikte ze. Ik knikte terwijl ik weer op adem probeerde te komen, maar een blik naar Harry was genoeg om opnieuw in de lach te schieten. Hermelien kuchte. "Ik weet niet of jullie nog naar Zweinstein willen, maar het zou handig zijn als jullie dan nu zouden instappen." We liepen de trein in en zochten naar een lege coupé. Gelukkig waren die er nog. Ik had niet bepaald zin om heel de tijd aangestaard te worden. "Jezus Harry, ik heb echt medelijden met je. Weet je hoe irritant het is om heel de tijd aangestaard te worden." zuchtte ik terwijl ik me op de bank liet ploffen. "Irritant hé. Het zit vast in de familie." antwoordde hij bloedserieus. Hij had een geweldige pokerface, maar ik ook. Ron, Hermelien en Ginny daarentegen schoten meteen in de lach. Ik kon hier wel gewend aan raken. "Oh nee, dat ga je niet menen hé." zuchtte Ron. Ik vroeg me af waarom toen ik Draco hoorde praten op de gang. Draco schreeuwde m'n hoofd tegen me. Ik had de neiging om SST tegen mezelf te roepen, maar dat zou vast een beetje belachelijk staan. "Ron! Hij heeft er wel voor gezorgd dat Manitha terug naar Zweinstein kan hoor!" zei Hermelien. "Inderdaad, maar Ron ik zal wel zorgen dat hij jullie niet lastig valt. Ik ga wel naar hem toe." glimlachte ik. Dat was natuurlijk niet de enige reden. Ginny gaf me een bemoedigende knipoog. Ik rolde overdreven met mijn ogen naar haar. Harry trok zijn wenkbrauwen op, maar Ron was in beslag genomen door de chocokikkers die hij in m'n tas zag zitten. "Pak maar hoor Ron." grinnikte ik. Hij keek me dankbaar aan en vloog bijna op m'n tas af. Ik ademde diep adem en liep toen de coupé uit. Meteen botste ik tegen iemand aan.