19

Isabella Rosé Villa

Het meisje draaide zich woedend om en keek me fel aan. "Basta, si usted incluso ir tan menosprecio, lo polla ya no!" Riep ze, bijna huilend. Ik keek haar wat hopeloos en tegelijkertijd sussend aan. Ik ging verder in het Engels: "Ik spreek geen Spaans, sorry, maar wat is er aan de hand?" Ze zette grote ogen op toen ze hoorde dat ik geen Spaans sprak. "Uhm..laat maar zitten.." Zei ze en ze draaide zich weer om, rustig liep ze het veld af. Ik wou haar achterna lopen maar een hand op mijn schouder hield me tegen, ik keek om en zag dat mijn vader me glimlachend aan keek. "Laat maar even gaan, ik zal ze straks eens even goed aanspreken.." Zei hij en gebaarde naar de spelers die bezig waren met de rondjes, die ze moesten lopen. 2 spelers met de rugnamen; Chávez en Goméz waren wat aan het wijzen naar me. Ik keek ze fel aan en rolde overdreven met mijn ogen. Vervolgens ging ik weer in de Duck-out zitten en pakte ik mijn kleine schetsblokje uit mijn zak, tekenen, ik hield ervan. Ik pakte mijn kleine potloodje en begon een kleine schets te maken van het stadion, die ik net van de buiten had kunnen bewonderen.
Toen de training eindelijk begon, borg ik mijn schetsblokje weer op en keek ik geconcentreerd toe, kriebels gingen door mijn buik, ik wou dat ik zo mócht spelen, heerlijk leek het me. Met een verliefd gevoel keek ik richting de bal die werd overgespeeld.
Ik zuchtte even en schrok op van het meisje dat weer, met een verwrongen, gezicht langs me heen liep. Snel stond ik op en ik pakte haar arm vast. "Hola.." Zei ik weer, ze keek me geirriteerd aan en trok haar arm los. "Let me go.." Zei ze met wat gebrekkig Engels. Ik schudde eigenwijs mijn hoofd. "What happend?" Zei ik, zo vriendelijk mogelijk. "Nothing, Yeah?" Schreeuwde ze, en ze trok zich opnieuw los. Pff, snel aangebrand die Spanjaarden, verslagen liet ik me terug zakken op het bankje, ik miste Melchor.

R, A, K?