WS ~04

(Nyree)

Simone knuffelde me toen ze de deur opende. “Je hebt geluk, ze zijn net thuis,” Ik lachte, toch nog één lichtpuntje vandaag. Mijn schoolleven leek de laatste tijd een duisternis. Mijn cijfers werden er niet beter op en ik voelde me verschrikkelijk eenzaam tijdens de les.

Ik miste het tateren en briefjes schrijven met Bill en het propjesgooien met Tom.

“Hoe is het met onze jeugdvriendin?” grijnsde Tom toen ze de trap afkwamen en me in hun armen plette. Ik had dit zo gemist. We stonden een tijdje knuffelend in de gang, alsof we elkaar al eeuwen niet meer gezien hadden. Het leek echt eeuwen geleden. Vroeger zaten we dan ook constant op elkaars lip.

“School is nog stommer zonder jullie. Iedereen praat plots tegen me. Echt iedereen loopt gek van jullie!”

Nog voor ze één van beiden konden reageren kwam Simone met de telefoon de woonkamer in. “David,” zei ze en overhandigde hem aan Bill. Ze gooide me een verontschuldigende blik. Waarschijnlijk wist ze ook wel hoe veel dit moment voor me betekende. David had het verpest.

Ik stond op en ging bij haar in de keuken zitten. “Het is hier een gekkenhuis, ik hou het niet meer bij,” zuchtte ze met een kleine glimlach, duidelijk wel blij voor haar pareltjes. “Ik mis wel hoe het vroeger was. Jij hier elke dag. Geweldig om jullie te zien opgroeien. Ze lijken allebei zo volwassen opeens,” glimlachte ze en schoof een glas water over tafel naar me toe.

Het koude water stroomde door mijn lichaam, de bubbels prikten nog op mijn tong. “Ik mis hen vooral,” zei ik stil en draaide kringetjes met het glas op tafel. “Ze missen je ook Nyree,” Ik probeerde de tranen te onderdrukken. “Weet ik… Ik ben echt blij voor hen. Dit betekent heel veel voor ze. Het is soms nogal moeilijk, snap je?”

De deur vloog open en als twee gekken sprongen ze de keuken in begonnen uitzinnig te ratelen. “Toch niet zo volwassen,” grijnsde Simone en knipoogde. Ik lachte.

We lieten ze uitrazen en luisterde dan naar hun verhaal. De verkoop van ‘Schrei’ ging razendsnel met als gevolg dat er een tour was gepland. Ik begreep hun uitzinnigheid, maar ik ging me er niet bepaald beter door voelen.

“Ik ben zo blij voor jullie!!” schreeuwde ik en vloog op hun hals. “Ik zal jullie zo missen,” fluisterde ik zacht en trok hen dichter naar me toe. “Wij jou ook Nyr, maar je zal altijd onze kleine vriendin blijven,” knipoogde Tom.
“Ja hallo meneer 7 dagen ouder!” lachte ik luid.