WS ~ 02

(Nyree)

Ik begreep er niets meer van. Waarom sprak iedereen nu ineens wél tegen me? Toen de tweeling nog op school zat was het alsof ik lucht was. Alleen al om die reden had ik niet geantwoord. Natuurlijk wist ik dat ik mezelf daar niet mee verder hielp, want binnen de klas had ik geen andere vrienden gehad dan Bill en Tom. Er was helemaal niets meer aan school zonder hen.

Ik belde op de vaste lijn van de familie Kaulitz toen het antwoordapparaat bij hen beiden was opgesprongen. “Oh hey Nyree, fijn je te horen,” Hoe erg was het al niet als Simone me niet kon opvrolijken?

“Hey! Is één van die zonen van je vrij?” Ik deed mijn uiterste best te lachen. “Oh liefje, sorry. Ze moesten naar David. Moet ik iets doorgeven?” vroeg ze lief. Ik stak de straat over naar de bushalte. “Oh neen hoor, laat maar…” Ik hoorde haar zuchten.

“Is er iets? Je klinkt zo droevig?” “Neen hoor, er iets niets. Ik probeer straks nog wel eens te bellen. Groetjes aan Gordon!” Dit was balen, echt zwaar balen.

“Hopelijk heb je dan meer geluk! Groeten aan je ouders!” Haar lieve stem maakte me weer een beetje warmer vanbinnen. Ik zei gedag en verbrak de lijn.
Na een eindeloze busrit wrong ik me door de massa naar de buitenlucht en slenterde naar huis. Ik deed mijn best niet naar hun huis te kijken toen ik voorbij kwam, omdat me dat er toch enkel aan zou herinneren dat het nooit meer zoals vroeger zou zijn.

Ik nam mijn gsm en opende een nieuw bericht. ‘School is zwaar balen zonder jullie ‘ typte ik en verzond het naar de twins.