WS ~ 01

(Nyree)

“Misschien moet je op dieet gaan,” grijnsde Bill. Mijn gezicht trok in een beledigde grimas. Hij kon de marshmallow die ik naar zijn perfect gepiekte haar gooide nog net vangen. Ik wist dat hij me niet dik vond, die beledigingen en grapjes waren een dagelijkse routine geworden. Een sleur kon ik het niet noemen. Elke dag met mijn Kaulitz tweeling was een geschenk.

Tom kwam binnen en plofte met een marshmallow naast me op de sofa. Zijn dreads waren nog nat van de douche. Ik sloeg zijn aanbod af toen hij zei dat Simone had voorgesteld te blijven slapen.

“Oh nee, dan begint ze weer te zingen onder de douche en het was nu net gestopt met regenen!”
Bill schaterlachte om zijn eigen grap toen ik opstond en mijn topje in de plooi trok. “Ik hoor het al, ik ben nier meer gewenst voor vandaag,”

Ik deed mijn uiterste best niet in de lach te schieten toen ik mijn tas opnam. “Oh ja, ken je die videoclip waarin het ook plots begint te regenen? Durch den monsun, als ik het me nog goed herinner. Zo’n slecht lied!” Ik kon niet ontkennen dat ik aan overacting deed en mijn mondhoeken trilde van het lachen. “Rare band hoor,”

Tom gooide een kussen naar mijn hoofd, gevold door een marshmallow vanuit Bill zijn richting. “Tot morgen schatjes!” lachte ik en gooide het terug. “Groeten aan je ouders!” riepen ze in koor. “Doe ik,”

Simone keek op van het fornuis toen ik binnenkwam. “Tot morgen,” glimlachte ik. Ze lachte en drukte haar lippen op mijn wang. “Tot morgen liefje.”

Simone was mijn tweede moeder. Ik was hier opgegroeid en kind aan huis. Dit gezin was mijn tweede thuis. En ook al wist ik dat het contact niet meer zo makkelijk zou zijn nu de tweeling aan het doorbreken was met Tokio Hotel (ik verkoos nog steeds Devilish), mijn hart zou hier altijd voor een heel groot deel blijven liggen.

Kudo's, abo's?