Nikki's Schrijfwedstrijd - Opdracht 2 - Dead End

Na het avondeten en gezellig griezelverhalen vertellen bij het haardvuur, besloot Isa dat het wel eens tijd werd om te gaan slapen. De anderen hadden precies hetzelfde idee, want iedereen was gesloopt door de lange reis. Stoelen schraapten over de koude stenen vloer terwijl mensen opstonden en in tweetallen vertrokken naar hun slaapkamers, die ze eerder al hadden opgezocht.
Winston, die in zijn eentje in een donker hoekje een stuk van de groep af had gezeten, schuifelde wat dichterbij. ‘Ik wens je een fijne nacht toe,’ zei hij tegen Isa. Ze keek licht verbaasd naar de oude man, die erg stil was geweest.
‘Bedankt. U ook,’ antwoordde ze vriendelijk, maar zocht toen snel het meisje op waarmee zij op een kamer lag, Nora. Winstons grijns bezorgde haar onaangename kriebels.
Nora stond al ongeduldig op haar te wachten. ‘Isa, merk jij dat ook?’ fluisterde ze, toen Isa bij haar aankwam.
‘Wat?’ vroeg Isa, maar op hetzelfde moment besefte ze wat Nora bedoelde; een vreemd gevoel, een onheilspellende sfeer. Ze rilde, en besefte dat dit kasteel het perfecte decor zou zijn voor een van de griezelverhalen die daarnet bij het vuur nog heel onschuldig hadden geleken. Ze rilde onwillekeurig, maar zei toen streng tegen zichzelf dat ze zich niet zo mee moest laten slepen.
Nora keek nog steeds angstig om zich heen, naar het hoge plafond en het nog smeulende haardvuur. ‘Dat gevoel, het is…’ Haar stem stierf onzeker weg.
‘Ik voel niks,’ loog Isa, om het andere meisje gerust te stellen.
‘Echt niet? Dan zal mijn fantasie wel weer op hol slaan.’
‘Laten we gaan slapen,’ zei Isa. ‘Morgen zul je wel zien dat er helemaal niks aan de hand was.’ Ze merkte dat ze ook zichzelf probeerde te overtuigen met deze woorden.

De twee meisjes lagen in hun hemelbedden, in een kille stenen gastenkamer. Alle andere kinderen die mee waren lagen in de overige kamers in de gang, in groepjes van twee.
Isa probeerde zich te ontspannen en in slaap te vallen, maar ze merkte dat ze een vreemde opwinding voelde. Ze kon haar ogen niet langer dan twee seconden achter elkaar dicht houden, want dan schoten ze vanzelf weer open om te controleren of er echt niemand de kamer binnen was gekomen. Ze ergerde zich aan haar eigen angst, maar ze kon hem ook niet van zich af zetten.
‘Isa?’ vroeg een beverig stemmetje vanuit het andere bed.
‘Ja, Nora?’
In het kasteel was geen elektrisch licht, maar de kaarsen zorgden voor een vaag schijnsel waardoor je net kon zien wat er gebeurde. Isa merkte nu dat Nora overeind ging zitten in haar bed, met haar deken hoog opgetrokken. ‘Ik weet dat ik dit al een keer heb gevraagd, maar voel je dat écht niet?’
Isa was stil. Eigenlijk merkte ze het wel. Het gevoel was er nog steeds, maar ze wilde Nora niet aan het schrikken maken door dat toe te geven.
‘Isa?’ vroeg Nora, en ze klonk bezorgd.
Isa besefte met een schuldgevoel dat ze Nora juist bang had gemaakt door niets te zeggen. Dit keer gaf ze dus wel eerlijk antwoord. ‘Ja, ik voel het ook,’ mompelde ze.
Een ijzige gil doorbrak de geladen stilte die in de kamers van het kasteel had gehangen. Nora en Isa schoten allebei overeind en sprongen uit bed. Isa ging voorop terwijl ze voorzichtig de kamer uit slopen om te gaan kijken wat er was gebeurd. Op de gang stonden al zes andere meisjes, die ook opgeschrokken waren en nu nieuwsgierig, slaperig of bang om zich heen keken.
‘Is iedereen er?’ vroeg Hannah, een kalm meisje dat net als Isa niet in spookverhalen geloofde, en met een koel hoofd op zoek ging naar de oorzaak van het geluid.
‘Nee, Gina en Demi missen,’riep Yara opgefokt. Gina was haar beste vriendin, en ze had aan het begin van de avond nog hard geklaagd omdat zij niet samen op een kamer waren ingedeeld.
‘De groepsleider is er ook niet,’ merkte Tessa op.
Hannah wees naar een deur. ‘Daar slapen Gina en Demi toch?’ Yara knikte. Hannah liep op de deur af, en alle andere meiden verzamelden zich in een kluitje om haar heen terwijl ze hem stilletjes opende. Op het eerste zicht leek er niets aan de hand te zijn, maar de meisjes die als eerste de kamer binnen liepen begonnen te gillen of bleven geschokt staan en staarden met doodsbange gezichten naar de twee bedden van hun groepsgenoten.
Isa snapte eerst niet waar al die ophef voor nodig was, tot ze zelf al midden in de kamer stond. Opeens merkte ze de grote rode vlekken op, waar de witte lakens mee besmeurd waren. Ze wenste meteen dat ze niet zo nieuwsgierig was geweest, want ze wist zeker dat dit beeld voor de rest van haar leven op haar netvlies gebrand zou blijven. Gina en Demi lagen in bed. Hun kelen waren doorgesneden.
Een van de meisjes kwam in beweging, en holde de kamer uit. Meteen volgden alle anderen haar voorbeeld. Hannah was de laatste en sloeg de deur met een harde klap dicht, want zelfs zij was helemaal van haar stuk gebracht door wat ze net ontdekt hadden. Isa merkte dat drie meiden, waaronder Yara, in hun angst van de groep weg waren gelopen. Ze renden nu overstuur de donkere gangen in. ‘Wacht! We moeten bij elkaar blijven!’ riep ze hen achterna, maar de meiden hoorden haar al niet meer, en liepen zonder dat iemand het wist een net zo zekere dood tegemoet als Gina en Demi.

‘Hoe kan dit?’ jammerde Nora.
‘Ik weet het niet,’ zei Hannah. Ze zag hoe erg de andere vier overgebleven meisjes er aan toe waren, en wist dat ze een paar geruststellende woorden zou moeten zeggen. ‘Laten we de leider zoeken. Hij sliep een verdieping hierboven, toch? Kom.’ Ze pakte de hand van Romy, die stond te trillen op haar benen. Romy pakte Isa’s hand, Isa nam die van Nora stevig vast en Tessa sloot de rij. Met Hannah aan kop gingen ze op weg naar de kamer van hun reisleider. Toen ze bovenaan de trap stonden glipte Tessa’s hand opeens uit die van Nora, en beide meisjes gilden hard. Maar Tessa’s schreeuw verstomde al snel, en die van Nora hield nog erg lang aan. Isa, Romy en Hannah konden echter geen geluid meer uit hun keel krijgen toen ze angstig kwamen kijken wat er was gebeurd.
Het kaarslicht was erg zacht, en hoe het precies in zijn werk was gegaan zouden ze nooit te weten komen. Maar het leek alsof de trap opeens in een glijbaan was veranderd toen alleen Tessa er nog op stond, en uit de grond beneden waren lange, metalen spijkers tevoorschijn gekomen. Isa begreep er niks van, maar ze deed ook geen moeite om er wijs uit te worden. Ze werd misselijk en voelde zich slap en doodsbang na één enkele blik op Tessa, die geen schijn van kans had gehad.
Zelfs de nuchtere Hannah sloeg nu door. Ze trok zo hard aan Romy’s hand om haar voort te bewegen dat het tweede meisje op haar knieën viel. Romy stond kwaad weer op, en begon nu al haar woede, frustratie en angst op Hannah te botvieren, die er natuurlijk niks aan kon doen. En regen van slagen kwam op haar neer, terwijl Romy naar haar schreeuwde; ‘Het is jouw schuld! Jouw schuld! Jij zei dat we weg moesten gaan van onze kamers! En zie je dat?’ Ze stopte even om met een trillende vinger op het lijk onder aan de trap te wijzen, maar durfde er niet heen te kijken. ‘Dat is Tessa, en ze is dóód! En dat is - aah!’ Hannah had het niet meer kunnen verdragen, en ze had zich verweerd tegen Romy’s verbale en fysieke aanvallen door haar een duw te geven. Maar Romy had op het randje van de trap gestaan, en een ondoordachte stap achteruit gezet om haar evenwicht te hervatten. In plaats daarvan was ook zij op de spaken gevallen.
Isa kon het niet meer aanzien, en ze pakte Hannah en Nora, die beiden totaal in schok waren, elk bij een arm beet en trok ze struikelend mee, zo hard ze kon. Ze wist niet precies waar ze heen ging, maar ze wilde van de gevaarlijke trap weg. Haar hart bonkte nog sneller dan haar voeten konden lopen, en helder nadenken was al lang onmogelijk geworden.
‘Hallo dames.’ Hannah en Nora bleven staan, en daardoor werd Isa ook gedwongen te stoppen. Ze keek om en zag Winston staan in een kleine inham in de muur, naast het gruwelijke standbeeld van een man zonder hoofd.
‘Winston!’ riep Nora, en haar stem was vervuld van opluchting dat ze een verstandige volwassene tegen waren gekomen.
‘Wat is er toch aan de hand? Ik heb een boel vreemde geluiden gehoord,’ zei Winston. Hij slenterde langzaam op hen af, en had weer die onaangename grijns op zijn gezicht die Isa al eerder was opgevallen.
‘Ze zijn allemaal dood!’ gilde Hannah. Er was iets bij haar geknapt, en ze kon niet meer gemakkelijk gerust gesteld worden.
‘Wie zijn dood?’ vroeg Winston geïnteresseerd.
‘Romy, Gina, Tessa -’ Hannah’s stem stokte plotseling en ze viel voorover op de grond. Nora haastte zich meteen op haar af en begon aan haar lichaam te schudden, om haar wakker te maken. Maar Isa kon alleen vervuld van afschuw blijven kijken naar het schouwspel. Ze wist al dat Hannah niet meer op zou staan.
‘Ik denk niet dat het nog nut heeft, schatje,’ mompelde Winston vriendelijk en kalmerend, met een serieuze uitdrukking. ‘Er rust een vloek op dit kasteel, weet je. En je kunt er gif op innemen dat Hannah’s drinkbeker vergiftigd was.’ Hij giechelde en zijn gezicht spleet weer open in een grijns. ‘Gif, snap je hem?’
‘Was jij dat? Heb jij hen allemaal vermoord?’ vroeg Nora. Ze wilde gillen en schreeuwen tegelijk, maar haar uitgeputte longen konden niet meer voortbrengen dan een bange fluistering.
‘Ja,’ antwoordde Winston, bijna terloops. ‘Maar jullie waren geen erg spectaculaire groep. Gelukkig heb ik een paar leuke snufjes in het kasteel. Zoals dit.’
In angstige verwachting keken de twee nog levende meisjes om zich heen, maar er gebeurde niets. ‘W- Wat dan?’ stotterde Isa. Al haar zekerheden over dat het bovennatuurlijke niet bestond waren weggevaagd, en ze was zo van de kaart dat ze bijna geen energie meer over had om zich er druk om te maken dat de kleine man naast haar een meervoudige moordenaar was, en dat haar laatste minuten waarschijnlijk ook waren aangebroken. Ze moest eigenlijk wegrennen, maar ze kon niet meer. Ze wilde opgeven.
‘Dit,’ zei Winston, met een triomfantelijke grijns. Hij legde een hand tegen een doorzichtige muur. Nora wist uit onbekende voorraden nog de kracht tevoorschijn te halen om te gillen. Ze sprong op en begon tegen de onzichtbare wand te bonken, maar toen zakte ze opeens in elkaar en bleef bewegingsloos liggen, met haar wang nog tegen de muur gedrukt. Het zag eruit alsof haar hoofd door lucht omhoog gehouden werd.
‘Zo, die is er ook geweest,’ verkondigde Winston. Hij draaide zich met een akelige grijns vol voorvreugde om naar Isa. ‘Dan ben jij de winnaar van vanavond. Het zal lang en pijnlijk worden voor jou, vrees ik. Maar de prijs is dat je een speciaal plekje in mijn herinneringen zult krijgen. Ik vergeet nooit een moord, maar de laatste is altijd extra leuk. En denk alsjeblieft niet dat je mij kunt vermoorden, want dan zal ik het veel te snel af moeten maken, en we hebben al zo weinig tijd. De volgende groep komt er over een paar uur aan, en tegen die tijd moet alles natuurlijk opgeruimd zijn. Het is één keer gebeurd dat ik te laat was daarmee, en de volgende gasten zagen de rommel. Ze keerden meteen om, maar er is geen lol aan als je een hele bus in een keer doodt.’ Terwijl hij praatte had hij een mes getrokken, dat glansde in het kaarslicht. Hij was nu klaar met zijn verhaal, en bereidde zich voor op het leukste deel van de avond. Langzaam kwam Winston op Isa af.
‘U zei dat we allemaal veilig het ontbijt zouden meemaken,’ bracht ze verstrooid uit.
Winston giechelde jongensachtig. ‘Nee meisje. Ik zei dat jullie heelhuids door de nacht zouden komen. En op een paar doorboringen na zijn jullie huiden nog heel.’
Isa werd ruw wakker geschud uit haar bijna gehypnotiseerde staat door het besef dat zij nu hoogstwaarschijnlijk de enige overlevende gast in het kasteel was. Na op één avond zes lijken gezien te hebben was het niet erg moeilijk om zich voor te stellen wat er met de andere drie meiden was gebeurd.
Haar overlevingsinstinct werd wakker nu het erop leek dat de dood haar binnen enkele minuten zou komen halen. Ze zette een stap achteruit, en nog een. Over haar eigen voeten struikelend draaide ze zich om en rende. Ze rende hijgend voor haar leven. Ze kon nog ontsnappen, want ze was maar twee etages boven de begane grond en ze wist zeker dat ze nu in de richting van de uitgang liep, hoewel ze nog niet in dit gedeelte van het kasteel was geweest. Ze rende, ze vloog door de stenen gangen. Ze hoorde Winstons voetstappen wegsterven, want de moordenaar kon haar niet bijhouden. Ze voelde een sprankje hoop opvlammen terwijl ze om een hoek spurtte. Ze kon het overleven, ze kon hem te slim af zijn.
Maar, ironisch genoeg, bleek de gang dood te lopen.