1. Silas!

De lucht kleurde dieprood naarmate de zon verder onder de horizon verdween en de laatste toeristen raapten hun spullen bijeen en verlieten het strand naar hun hotel.
Slechts één gezin bleef nog even zitten: de vader en moeder zaten hand in hand op een deken en keken hoe hun twee zoons hun zandkasteel nog aan het versieren waren. Een eindje verderop verscheen er uit de duinen plots een vijfde gedaante die vrolijk naar de 2 jongentjes toeliep.
"Myelli, Myelli, kijk eens hoe mooi ons zandkasteel is!"
Het meisje glimlachte naar haar jongste broer en gaf hem het emmertje dat ze tijdens haar wandeling met schelpjes en gekleurde steentjes had gevuld:
"Héél mooi, Silas, en kijk eens wat ik heb meegebracht... speciaal voor jullie, zodat het nog mooier zou zijn."
Silas glimlachte zijn bijna-tandeloze mond bloot, bedankte zijn grote zus en ging met de emmer naar Alirio die nog steeds druk aan het werk was met het zandkasteel.
Ondertussen waren de man en de vrouw op het deken recht gaan staan en ruimden ze hun spullen op.
"Myelli, wil jij je broertjes halen, we gaan terug naar huis!"
"Ja mama, " riep Myelli, terwijl ze richting het zandkasteel liep om Alirio en Silas te halen.
De broers zagen Myelli naderen, keken elkaar aan en wisten wat hen te doen stond... Ze wilden absoluut nog niet naar huis en hun grote zus ging hen daar niet in tegen houden. Dus toen Myelli te dicht bij hen kwam, stoven ze uit elkaar en probeerden zo ver mogelijk van Myelli te blijven.
"We willen nog niet naar huis!" riep Alirio terwijl hij behendig de handen van zijn zus ontweek.
"Alirio, het is tijd om naar huis te gaan... dus stop met spelen!" riep zijn vader, terwijl samen met zijn vrouw de achtervolging in zette achter Alirio en Myelli zich focuste op Silas, de jongste van de twee.
Ze had Silas bijna te pakken toen haar vader plots "Alirio, hier!" brulde. Ze draaide zich geschrokken om en zag dat Alirio de duinen in rende, maar daarna gegrepen werd door zijn vader. 'Voor een 5-jarige kon dat ventje verdorie goed rennen,' dacht Myelli.
Ze werd uit haar gedachten gehaald door een schreeuw: "Myelli!"
Silas schreeuwde en pletste met zijn armen op het water in de hoop boven water te blijven. Hij was bang door de reactie van zijn vader het water ingerend en meegesleurd door een golf.
"Silas! Papa, mama, help!"
Maar haar ouders waren opeens nergens meer te bespeuren, dus begon ze in paniek te raken. Ze liep naar de zee toe en zag Silas nog net een keer naar adem happen voor hij de diepte werd ingetrokken.
"Silas, nee!" riep ze en terwijl ze het water in sprintte, stak ze haar handen vooruit, alsof ze hem zo boven water zou krijgen.
Ze begon zo hard mogelijk te zwemmen naar de plek waar ze hem had zien verdwijnen. Kom op broertje, hou vol!
"Silas!" riep ze en ze dook onder, op zoek naar hem, maar nergens was een er een spoor van hem te vinden.
Ze staan hoestend terug boven en maakte aanstalten om nog eens onder te duiken, maar toen hoorde ze zijn stem.
"My...Myelli...doe...doe jij dat?"
"Silas, waar ben je?!"
"Boven jou!"
"Wat?!" riep ze en ze keek boven haar. Haar kleine broer zweefde ongeveer een meter boven het water uit en keek angstig om zich heen.
Myelli staarde er met open mond naar, maar vermande zich: ze moest eerst zien dat zowel zij als Silas veilig aan de kant geraakten.
'Misschien kan ik hem vervoeren,' dacht ze bij zichzelf, want hoewel ze veel volwassener deed dan een normale 10-jarige, in magie geloofde ze wel nog altijd.
'Breng Silas alsjeblieft naar de kant', dacht ze zo luid mogelijk, maar er gebeurde niets. 'Kalm blijven, probeer het nog eens... Breng Silas naar de kant! alsjeblieft', maar weer gebeurde er niets.
"Breng hem naar de kant! Nu!" riep ze bijna smekend uit, terwijl ze zelf moeite begon te hebben met zichzelf boven water te houden.
Angstig probeerde Silas iets te roepen en plots zweefde hij naar de kant... gevolgd door een zwemmende Myelli.
Hijgend sleurde ze zichzelf naar de kant en viel neer op de grond. Het onzichtbare schild dat Silas had gedragen, verdween en ook Silas plofte op de grond, maar al snel sprong hij recht en liep naar zijn zus.
"Myelli, Myelli, gaat het? Deed jij dat echt?!"
Een waterval van woorden stroomde uit zijn mond, maar Myelli kon maar de helft van wat hij zei, verstaan.
Ze staarde voor zich uit: had ze dat echt gedaan? Of was het gezichtsbedrog of zoiets geweest? Of had Silas dat misschien gedaan, onbewust?
"Myelli, wat was dat? Wat is er gebeurd?!"
Zonder dat ze het gemerkt had, was haar moeder naast haar gaan staan en ze sloeg een handdoek rond haar doorweekte dochter.
Silas begon honderduit te vertellen over wat er gebeurd was en Myelli kreeg nog steeds geen woord uit haar mond.
"Silas, wat zeg je nu allemaal? Myelli kan toch niet toveren?" hoorde ze haar vader zeggen, terwijl hij Silas afdroogde.
"Myelli... Myelli, zeg nou eens iets!"
Haar donkerbruine ogen ontmoetten die van haar moeder die haar met een doordringende blik aankeken: "Wat is er gebeurd?"
"Ik...Ik...Ik weet het echt niet, mama! Ik probeerde Silas te zoeken en hoopte dat hij boven water bleef en... En...En plots zweefde hij boven mij!" Ze barstte in snikken uit, ze was bang, geschrokken, verward... Was dit allemaal echt gebeurd? Of was het een droom waar ze binnen enkele minuten zou uit ontwaken?