Chapter 18: Good News

"Aaaah! Professor!" gilde ik terwijl ik op Perkamentus afstormde. Het was sinds mijn 'vlucht' geleden dat ik hem had gezien. Ik gaf hem een knuffel en hij grinnikte. "Ik heb goed nieuws Manitha. Je mag volgend jaar terug naar Zweinstein. Blijkbaar heeft Draco zijn vader nogal een moeilijke tijd bezorgd, omdat jij door hem naar Azkaban zou moeten zijn gegaan." hij grinnikte even. "Daardoor heeft hij alle aanklachten laten vallen. Ik ben met minister Droebel gaan praten en hij zei dat hij ook de klachten zal laten vallen." "AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!" gilde ik. "AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!" gilde Ginny. Ik pakte haar handen en we begonnen even een vreugdedansje te doen. Iedereen in de kamer keek ons geamuseerd aan. Draco had ervoor gezorgd dat ik terug naar Zweinstein mocht! Natuurlijk was het voor Perkamentus daarna ook niet moeilijk geweest om Droebel te overtuigen. Droebel was doodsbang voor Perkamentus, hij vreesde dat Perkamentus zijn baan wilde. Hij had Harry ook al problemen bezorgd deze vakantie, toen hij zich verdedigde tegen dementors. Droebel was dom. Hij geloofde niet eens dat Voldemort terug was. "Ik ben blij dat je het leuk vind." lachte Perkamentus. En of ik het leuk vond. Ik keek naar Sirius, maar hij lachte als een boer met kiespijn. Nadat Perkamentus afscheid had genomen, ging iedereen naar bed. Alleen Sirius en ik zaten nog in de woonkamer.
"Sirius. Ik vond het echt ontzettend gezellig de afgelopen weken en je bent als een vader voor me. Ik zal je ontzettend veel missen, maar Zweinstein is mijn thuis." zei ik zacht. Ik was een beetje bang voor zijn reactie. Hij zuchtte. "Ik snap het, maar precies zoals jij zegt. Je bent als een dochter voor me. Ik ga je gewoon missen." Hij sloeg zijn armen om me heen. Ik nestelde mijn hoofd tegen zijn borst. Het voelde goed. Vertrouwd. Als familie. "Weetje.. Ik kan ook gewoon elk weekend langskomen." bedacht ik me toen hardop. Hij keek me verbaasd aan. "En hoe ga je dat doen dan?" grinnikte hij. "Hey! Ik ben serieus hoor!" Hij keek me toen heel onschuldig aan. Ik lachte. "Maar, volgens het ministerie besta ik nog steeds niet echt. Perkamentus had een valse naam gegeven. Dus ik kan nog steeds vrij verschijnselen." Zijn ogen lichtten op. "Dat zou ik heel fijn vinden." antwoordde hij. "En sowieso zal ik je elke dag schrijven!" zei ik. Hij leek gelukkiger. Ik snapte zijn angst om mij kwijt te raken. Ik kon niet wachten om terug te gaan naar Zweinstein, maar tegelijk was ik ook bang om mijn enige familie weer te verliezen. "En ik zal je elke dag antwoorden." antwoordde hij. Ik legde mijn hoofd terug op zijn borst. Terug op mijn vaders borst. De persoon waar ik ontzettend veel van hield. Mijn beste vriend. Wat ging ik hem missen. "Ik denk dat ik maar eens naar bed ga." gaapte ik. Hij grinnikte en kuste me goedenacht. "Welterusten Manitha. Slaap zacht." fluisterde hij me na. Zuchtend liet ik me op bed vallen. Eindelijk voelde ik me thuis. Gelukkig. Maar bovenal, ik voelde me helemaal mezelf.