005

Toen begon zijn training en we gingen toekijken hoe ze het deden. Ik had mijn foto toestel bij, en ik had ook toestemming gekregen om foto’s te maken. Ik maakte er gebruik van, en bij de warming-up begon ik al met foto’s maken. Ook Wendy was er snel bij en pakte haar camera. Daar stonden/zaten we met zijn tweeën foto’s te maken. Toen begon de echte training, en ik zat daar met veel plezier toe te kijken. Soms waren de jongens elkaar aan het plagen, en had Wendy er geweldige opmerkingen over. Het was echt een heel gezellige middag, en ongeveer in het midden van de training, kregen we opeens een trainingspak in de hand geduwd. “Je mag je gaan omkleden! Jullie mogen meedoen, even kijken wat jullie er van bakken.”, zei de bondscoach. “Niet veel.”, zei ik meteen. Van Marwijk keek mij lachend aan. “Ga maar snel, want ik wil wel dat jullie meetrainen.”
Wij gingen vlug naar de kleedkamer die ons werd aangewezen. We gingen naar binnen en zagen dat de kleedkamer helemaal leeg was, maar ook veel groter als wat ik dacht. “Wow, dit is bestemd voor 23 man, niet voor 2 man.”, Zei ik zo. “Ja man, maar ik vind het wel stoer eigenlijk.” Antwoordde Wendy. Ze deed net alsof ze thuis was en legde haar kleding op de houten bank en begon zich om te kleden. Ook ik legde me spullen neer. Wendy kleedde zich zo om bij mij, maar ik durfde niet zo goed. Ik heb nog nooit echt om durven kleden bij andere mensen, omdat ik bang was dat ze dan foto’s van mij gingen maken en op internet zouden zetten. Misschien klinkt het kinderachtig, maar zo denk ik wel. Ik kleedde mij rustig om, terwijl Bianca al lang klaar was. Ze wachtte even tot dat ik klaar was, totdat we allebei klaar waren, en liepen de kleedkamer uit. Blijkbaar stond er een man bij de deur, want achter ons hoorde we wat sleutels rammelen. Een van die sleutels ging in het slot, en de deur ging op slot.
Hij liep achter ons aan, en wees ons door naar Bert van Marwijk. Bert zei dat we eerst even een warming-up moesten gaan doen, dus we kregen van allerlei oefeningen opgekregen. Ik voelde me echt in een voetbalteam zitten, en het voelde echt helemaal geweldig! Toen we klaar waren met deze warming-up oefeningen mochten we in de plaats van onze favoriete speler gaan staan. Ik moest dus op de plek van Gregory gaan staan. Ik stond er en had het gevoel dat dit nooit goed ging. Toen we eenmaal begonnen ging het op het begin heel slecht, maar het ging steeds beter. Ik merkte wel meteen dat Robben, die tegen over mij stond, een beetje voorzichtig met mij deed, net als alle anderen. Er werd gefloten, en ik zei meteen tegen Robben: “Doe net alsof ik van der Wiel ben! Die voorzichtigheid is niks aan.” Toen moest ik opeens van shirt wisselen. Ze zeiden dat ik dat ook wel gewoon op het veld kon doen, maar ik had er geen hemd onderaan. Ik zei dat dus, en toen begonnen er een paar te fluiten. Ik begon helemaal rood te worden en Bert zei dat ik het wel op de WC of ergens waar niemand zoveel komt vlug even kon doen. Ik ging naar het wc hokje en deed mijn shirt verwisselen. Ik zag dat ik een Robben T-shirt aankreeg. Oké, dus het van der Wiel shirt, werd verwisseld voor een Robben shirt. Ik deed hem aan en liep weer terug. Ik moest op de positie van Robben gaan staan, tegenover Gregory. “Zo, zo, ga je tegen mijn spelen? Is wel een grote uitdaging, hé?” En hij keek mij nep gemeen aan. Ik keek hem nep arrogant aan en zei: “Ik heb net tegen Robben gespeeld, en dat was mákkelijk!” “Dus je kunt voetballen!” zei hij. Het kwam eruit alsof het een conclusie was. Ik en goed kunnen voetballen? Nee, dat klopt niet helemaal. Opeens dacht ik aan school, hoe zouden hun het daar nu hebben? Lijkt me echt heel saai, ik kan het me even niet voorstellen. Maar dat heb ik altijd, omdat ik het dan niet heb.