26* The Cullens

De nagels van de zandkleurige wolf plantte zich in mijn borst en drukte me tegen de grond. Het bracht een enorme pijn met zich mee en ik kreunde. Mijn kleren waren grotendeels aan flarden gescheurd en helemaal bebloed en ook mijn haren werden nat van een rode vloeistof die uit een wond uit mijn hoofd kwam. De wolf sprong gelijk van me af en keek me geschokt aan, ik kon me niet bewegen omdat alles pijn deed en ik kreeg niks mee van wat er om me heen gebeurde. De tijd stond weer stil terwijl ik alleen alle pijn door mijn lichaam voelde stromen. Opeens werd ik opgetild door een paar ijskoude handen, ik hoorde veel gebrul wat waarschijnlijk een soort protest moest voorstellen maar degene liet me niet los. En de wolven durfde hem of haar niet aan te vallen nu ik gewond in zijn of haar armen lag. Ik opende mijn ogen even en ik zag een volmaakt, bleek gezicht van een jongen met goudbruine ogen.Een vampier, een Cullen. Hoewel hij me zo voorzichtig mogelijk optilde, bewoog ik toch. De vreselijke pijn overviel me en het enige wat ik ertegen kon doen, was mijn toevlucht zoeken in mijn onderbewuste. Ik bleef niet lang weg wat toen ik mijn ogen weer opende zag ik dat ik werd binnengedragen in een soort moderne villa. Ik hoorde overal geschokte maar volmakte stemmen. Hij legde me neer op een bank en ook dat deed zo'n pijn dat het enige wat ik kon uitbrengen een kreun was. 'Wie is dit?' hoorde ik een vrouwenstem zeggen. 'Weet ik niet, haar gedachten zijn niet duidelijk door alle pijn die ze heeft,' antwoordde de jongen peinzend. 'Ze heet Allison,' hoorde ik opeens een bekende stem zeggen. Bella. 'Wie is ze?' vroeg dezelfde vrouwenstem als daarnet. 'Ze is Jacob's vriendin,' antwoordde Bella een beetje bitter. 'Ik ben zijn vriendin niet,' antwoordde ik gepijnigd 'ik ben zijn zusje,'. Nu hielden ze allemaal hun adem in. 'Zijn zusje? Dat kan niet. Hij heeft maar 2 zussen,' zei Bella waarschijnlijk meer tegen zichzelf dan tegen mij. 'Oké, halfzusje dan,' zei ik een beetje chagerijnig. Ik lag hier te vergaan van de pijn en zij begint zich druk te maken over mijn stamboom. Ik hoorde een zacht gegrinnik van de jongen naast me, dat was dus de gedachtelezer. 'Uhm, Carlisle,' zei dezelfde jongen. 'Oh ja,' en een man achterin de ruimte kwam naar me toe lopen. 'Ik ga je verdoven, oké? Dan kan ik je wonden beter genezen,' vertelde hij me en ik knikte maar gewoon. Toen voelde ik iets prikken in mijn arm en werd ik weer naar mijn onderbewuste geleid.