Eleventh.

@ Marilyn
Ik drukte met een zucht op het groene knopje.
"Hoi."
"Marilyn? Waar blijf je? We hadden een half uur geleden afgesproken!"
Ik zuchtte.
"Dat is een lang en raar verhaal. Dat kan ik je nu niet vertellen..."
Isis was een paar tellen stil. "Hoezo? Wat is er gebeurt?"
"Dat zeg ik toch net? Dat kan ik nu niet vertellen."
"Maar... wanneer dan wel?"
Wat kon dat kind toch soms ongeduldig zijn. "Nu in ieder geval niet, Isis. Echt niet. Je kunt zeuren wat je wilt, maar ik vertel het je niet."
"Mens, doe niet zo aangebrand. Ik mag van m'n beste vriendin toch wel verwachten dat ze me gewoon even verteld waaorm ze me een halfuur in het schemerdonker op een plein laat staan wachten?"
"Normaal gesproken wel, maar dit is een speciaal geval. Het kan écht niet, Isis."
"Ik ben je beste vriendin, Marilyn. Je kunt me alles vertellen."
"Dit niet, Isis. Dit is privé, niet voor jou bedoeld!"
Mijn geduld begon op te raken en ik was Isis' gezeur wel een beetje zat.
"Nou, lekkere beste vriendin ben jij. Kom je nou nog of kan ik net zo goed naar huis gaan?"
Woede borrelde in me op. Er schoten tientallen gedachten door mijn hoofd, dingen die ik naar Isis' hoofd wilde slingeren. Het liefst had ik ze allemaal in één keer door de telefoon geschreeuwd.
"Nou?" klonk Isis' verbogen stem. "Ik heb niet eindeloos beltegoed."
"Ja, ga jij maar weer fijn naar huis toe." flapte ik eruit, "Ga maar lekker een nieuwe beste vriendin zoeken."
Woest drukte ik het rode knopje in en stopte mijn mobiel in mijn zak. "Ik haat je, Isis."
Ik duwde Isis weg in het verste hoekje van mijn gedachten en concentreerde me weer op Luanh. Ik moest een verband halen, en eten. En misschien een deken? Wilde ze vannacht buiten gaan slapen?
Ik liep het bekende tuinpad op en stak mijn huissleutel in het slot. Met een klik ging de deur open en ik liep naar binnen.
"Marilyn?" riep mijn moeder, "Ben je alweer thuis?"

Niet zo lang, ik weet.