Thirty-seven

"Maritt, ben je klaar?" hoor ik Daniël roepen terwijl hij op de deur klopt. "Uhh, ja bijna." Ik veeg snel de tekst van de spiegel en die mijn kleren aan. Jeez, die S weet me echt overal te vinden.. Dan maak ik de deur open en zie Daniël op het bed zitten. Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje en kijk snel even op twitter. Ja, dat ik dat berichtje gewoon durfde te sturen naar Justin. Dat had ik nóóit van mezelf verwacht. Ik stop mijn mobiel weer weg en raap wat spulletjes bij elkaar. "Hebben meisjes nou echt zo lang de tijd nodig om er leuk uit te zien?" zegt Daniël grinnikend. Hij staat op en kijkt me recht in de ogen aan. "Jammer dat ik je nu niet meer kan zien. Je bent een leuke meid." Hij komt iets dichter tegen me aan staan en geeft me dan een kus vlak naast mijn mond. "Uh, ja.." Ik draai mijn hoofd snel weg zodat hij niet kan zien dat ik rood word. Als ik weer een beetje een normale kleur heb draai ik me weer op naar Daniël. Hij kijkt me nog steeds aan en pakt dan mijn hand beet. Hij duwt er een briefje in en zegt: "Hier heb je mijn telefoon nummer. Je kan me bellen wanneer je wilt." Hij knipoogt. "Uhm, hier voor als je mij wilt bellen." Ik pak een kaartje en geef het aan Daniël. Snel loop ik de kamer uit en loop naar mijn moeder die op een stoeltje zit te wachten.