Am I freakin DEAD?

Er klonk een harde stem door de ruimte heen. Het was een toonloze en accentloze mannen stem. 'Hallo. Jullie bevinden jullie in de plek tussen leven en dood. Of liever gezegd, jullie geest bevindt zich hier, daarom zien jullie er misschien anders uit dan in op aarde. Jullie zullen hier blijven tot jullie dood of beterschap. In de tussentijd doen jullie wat jullie willen.' De stem stierf weg, ik merkte dat ik om mij heen stond te kijken, waar kwam die stem vandaan? En, had die stem geweten dat ik nog geen seconde ervoor mijzelf had afgevraagd waar wij waren? Ik keek naar de jongen. 'Zou het waar zijn?' vroeg ik zacht. Ik voelde mijzelf weer verlegen worden. Hij keek mij aan en fronste;'Wat bedoel je? Dat wij dood zijn, of half dood, wat dan ook...?' Ik knikte, 'Ja. Ik geloof het. Het laatste wat ik mij kan herinneren is dat ik bloedend langs de weg lag.' Ik dacht na, wat was mijn laatste herrinering? Dat ik flauwviel? Ja, daarna kon ik mij echt niets meer herinneren. Opeens drong het tot me door wat hij net had gezegd, hij had bloedend aan de kant van de weg gelegen zij hij. Ik keek hem geschrokken aan, en checkte even of ik ergens bloed zag. 'Bloedend aan de kant van de weg? Waar heb je het over? Wat was er gebeurd?' Hij werd een beetje rood en deed een stap naar achteren. 'Het is niet belangrijk.' zei hij, mijn vragen ontwijkend. Wat was er, schaamde hij zich zo voor zijn 'dood'? Ik wou dat er een stoel was, twee stoelen, waar hij op kon gaan zitten, om alles aan mij te vertellen. En toen stonden ze er, twee heerlijke ligstoelen met allemaal kussens op de grond er om heen. 'Ehhmm...' zei ik twijfelend 'Kom je even zitten? Dan kan alles gaan vertellen.' Ik zag dat hij ook twijfelde, dus ik ging maar alvast zitten. Ik wachtte. Hij stapte langzaam naar voren en ging langzaam zitten. Hij dacht even na een beet op zijn lip. Ik kon de herrineringen bijna terug zien stromen. 'Ik denk dat ik eerst wat over mijzelf moet vertellen, anders begrijp je het niet...' begon hij... Wat was er gebeurd?