002.

003.

‘Echt vet dat we gaan!’ ,Ik zei niks en keek naar het hypere gedoe van Lauren. ‘Geloof me het word super leuk’ ,En ze legde haar hand op m’ n schouder. Twijfelend beet ik op mijn lip. Ze zuchtte en stond op. Niet veel later werden mijn kleren op mijn bed gegooid. ‘Wat doe je?’ ‘We gaan je koffer klaarmaken’ ‘Want?’ ‘We gaan eh.. morgen’ ‘WAT’ Automatisch stond ik op en sloeg me armen boos op mijn lichaam. ‘Maar Lauren, we moeten naar school’ ,Ja ik was laf. Ik had nog nooit gespijbeld en al die dingen. M’ n handen trilden zo erg. ‘Wees niet bang onze ouders gaan ons ziek melden’ ,Haar houding was gewoon zo relax. En ik? Ik zat zojuist te stressen. Wezenloos keek ik voor me uit. Wat zou zijn reactie zijn? En het belangrijkste is, hoe ik zou reageren. Zou mijn hart een keertje overslaan, zou ik op mijn eigen benen kunnen staan, ik wou niet instorten. Niet voor hem. Ik voelde me hart sneller kloppen van mijn gedachtes. Wat zou hij zeggen? Zou hij spijt hebben dat hij een halfjaar niks van zich heeft laten horen? Ik veegde onopgemerkt een traan weg. De gedachtes al.. maakte me vreselijk kapot.

‘Hee doll’ Ik keek naar mijn felroze koffer waar van alles in zat heel mijn kast zat er zojuist in. ‘Wow is dat niet een beetje te veel’ ‘Nee?’ En ze ging weer verder waarmee ze bezig was. Ik liet me zuchtend vallen op mijn bed en sloot m’ n ogen en viel in diepe slaap.

‘Hahahahha Justin hou op.’ Justin schudde grijnzend met zijn hoofd en van het lachen viel ik op de grond. Lachend ging hij op me zitten en ging verder met kietelen. ‘Juhustin’ ,Ik voelde mijn hart tegelijkertijd op een onregelmatige maat kloppen. De deur ging met een knal open. Justin stopte gelijk met kietelen en geschokt keken we allebei naar de deur. We stonden nog steeds in dezelfde houding. Die gene die voor de deur opening stond zorgde ervoor dat ik een schuldgevoel kreeg. ‘Justin what the hell is dit’ ,Kwam er boos uit Olivia’s mond. Justin’s vriendin. Hij stond gelijk op en liep naar haar toe. ‘Het is niks.’ ‘Het is wel iets’ ,Gilde ze boos. Ik voelde me rood worden. Het kwam allemaal door mij. Een kloot gevoel bekroop in me. Hij liep met grote passen naar haar toe. ‘Het is niks Olivia. Ik voel niks voor haar. Ze betekent niks voor me’ ,Hoorde ik hem zachtjes sissen. Bedroefd keek ik naar me voeten en automatisch stond ik op en huilend verliet ik z’ n kamer. Ik verlangde nu al naar me bedje. Om uit te huilen en me afvragen waarom ik me weer aan hem overgegeven heb en dat ik me eindelijk moet realiseren dat hij niks voor me voelt.

Sometimes we fight,
sometimes I cry.
Why don't I just tell him goodbye ?
Sometimes I should,
sometimes I don't.
Build up the strenght to say that it's wrong.