111. Kippenvel van zijn grijns.

De dag erna stond ik met een knobbel in mijn maag voor de turnschool. Ik staarde naar de grote gele neon letters die op de gevel gingen. Het was de eerste keer dat ik totaal geen zin had om te turnen. Ik was bang voor de dingen die Ruben weer zou zeggen. Of misschien niet zou zeggen. Ik zat weer met dubbele gevoelens. Misschien was het niet zijn bedoeling geweest van gisteren. Of misschien wel? Ik moest stoppen met mezelf dingen af te vragen. Ik zuchtte eens diep en ging naar binnen waar ik meteen doorliep naar de kleedkamer om me om te kleden. Friedolien zou vandaag niet komen, want ze moest voor de eerste keer op revalidatie. Deze avond zou ze bij Tom en Bill thuis zitten. Bill kwam me dan ook na de training halen om naar hun te gaan. Daar keek ik wel naar uit. Onbewust verscheen er een scheef glimlachje op mijn gezicht terwijl ik mijn sportbroekje uit mijn rugzak haalde.

Toen ik mijn teenschoentjes aandeed bedacht ik wat ik vandaag ging doen. Ik zou gewoon al mijn tuigen eens oefenen en alles nog eens herhalen wat ik had. Als ik tijd over had, wat ik zeker ging hebben, kon ik verder werken een mijn knots routine. Wat ongemakkelijk wandelde ik alleen de kleedkamer uit. Ik keek goed rond me heen om te zien of Ruben ergens was. Nergens was hij te bespeuren. Ik opende de deur van de turnzaal en daar zag ik hem staan praten met Irina. Ik nam nog eens diep adem en wandelde op hun af. Ruben en Irina keken allebei mijn kant op. Irina glimlachte vriendelijk en ik zag dat Ruben weer stond te gluren naar me. ik had voor vandaag dan ook maar een gewoon T-shirtje aangedaan en een iets langere sportbroek.

Irina gaf uitleg over wat ik vandaag zeker nog moest doen. Ze kon niet heel de training blijven want ze had nog een vergadering in verband met de Olympische Spelen. Af en toe zou er wel een andere trainster even komen kijken tussen hun lessen door. Ik knikte begrijpend en kreeg alweer een angstig gevoel in mijn maag bij de gedachte dat ik alleen met Ruben hier zou moeten blijven. “ Begin maar aan de training.” Beval Irina. Meteen zette ik de looppas in en begon rondjes rond de zaal te lopen. Ruben liep naast me. ik durfde hem niet aankijken. “ Hey.” Zei hij plots. Ik keek hem nu wel aan. “ Euhm. Sorry van gisterenavond. Ik had die dingen niet mogen zeggen,weet je.” Zei hij. Ik keek hem aan maar zei niets. “ Het is gewoon… ik ben hier nieuw, en ken niemand. En dat was gewoon de verkeerde manier om in contact te komen met je.” Zei hij. Ik keek terwijl we aan het rennen waren naar zijn gezichtsuitdrukkingen. Het leek of hij oprecht zijn excuses aanbood. “Ach, “ hijgde ik “ het is niet erg. Ik snap je aan de ene kant wel. Maar aan de andere kant kwam het wat schrikwekkend over. Je bedoelde het vast zo niet.” Zei ik wat ik dacht. Om de één of andere reden voelde ik me terug wat rustiger in zijn bijzijn. Hij glimlachte naar me : “ Precies.” Ik lachte terug naar hem. Alsof hij daarnet mijn gedachten kon lezen zei hij : “ Dus je hoeft je geen zorgen te maken om straks als we hier alleen zijn. Ik zal je heus niet aanranden ofzo.” En er verscheen een scheef glimlachje op zijn gezicht waardoor ik kippenvel kreeg. Uit vriendelijkheid lachte ik terug en stopte met lopen waarna ik met de lenigheidsoefeningen begon. Ondertussen had Irina mijn tuigen klaargelegd en had ze de cd-speler terug geïnstalleerd.