Chapter 3. Pain and fear

Verschillende mensen in witte jassen kwamen de kamer in. Ik keek ze aan, maar dook onmiddellijk weer in elkaar. Het oogcontact bracht vage herinneringen mee, die me pijn deden. Alsof ze me van binnen afbraken. Alleen de vrouw kon ik zonder problemen aankijken. 'Wie ben ik?' fluisterde ik terwijl ik alleen nog maar naar die vrouw keek. Ze blikte wanhopig naar de doktoren. 'Dat weten we niet. Je bent gevonden.' De drang om alles weer op te geven en opnieuw in slaap te vallen werd nog groter. Had ik al die moeite voor niks gedaan? Ben ik gewoon te vondeling gelegd bij een ziekenhuis? Een jonge vrouw in een wit pakje kwam de kamer in. In haar handen hield ze een rugzak. 'Dit is van jou,' zei ze vriendelijk. Ik weigerde haar aan te kijken en nam de rugzak van haar over. Net wilde ik me zo graag alles herinneren, maar nu... Elke keer als ik in de ogen van mensen keek, kwam er zoveel pijn mee. Ze brachten wazige herinneringen mee, die me niet verder hielpen. Ze maakten me alleen maar kapot. Ik opende de rugzak en staarde naar de inhoud. Niet veel meer dan een kladblok en een videocamera. Ik was niet nieuwsgierig genoeg om te kijken of ze nog inhoud hadden. Plotseling schoot er een pijnscheut door mijn buik en ik kreunde van de pijn. De vrouw keek me meelevend aan. Ik wou geen medelijden. Ik wou uitleg. 'Wat is er aan de hand?' piepte ik. Ze wisselde weer blikken met de doktoren. 'Je bent zwanger,' zei ze toen. 'Wat?!' Ik kromp opnieuw ineen. 'Hij trapt.' Ze zei het alsof het niets was. Alsof het niets was dat je in een ziekenhuis wakker wordt zonder geheugen. Alsof het niets was dat je geen mensen aan kan kijken omdat het je van binnen afbreekt. Alsof het niets was dat je zwanger bent, zonder dat je weet van wie. Ik probeerde het positief te bekijken. Ik wist nu in ieder geval dat ik een meisje was. Ik probeerde meer te verzinnen, maar het lukte niet. Tranen gleden als parels over mijn wangen. De vrouw kwam bij me op bed zitten en sloeg haar armen om me heen. Bijna meteen flitste er andere beelden over mijn netvlies.

Zijn armen lagen beschermend om me heen, terwijl hij zacht geruststellende woordjes in mijn oren fluisterde. Ik kende hem nog maar net, maar hij rook zo... vertrouwd.

Ik rukte me los, trok daarbij enkele draadjes die aan mijn lichaam vast zaten los en viel bijna op de grond. Ik kroop naar het uiterste randje van het bed en rolde me op tot een balletje. Zachtjes wiegde ik mezelf heen en weer. 'Hoe oud ben ik?' vroeg ik na wat gekalmeerd te zijn. 'Aan je gebit en lichaam te zien ongeveer rond de 16,' antwoordde een van de doktoren. Ik was 16... Ik kreeg een kind... Nog meer tranen vielen op de witte lakens. De vrouw maakte geen aanstalten meer om me aan te raken, waar ik haar dankbaar voor was. Ik had tijd nodig. Veel tijd. Tijd om dit allemaal te verwerken, om het een plek te geven. Ik staarde nog steeds naar de witte lakens. Misschien kon ik het wel nooit verwerken.