007 Paranormal Activity

Jacob p.o.v

Waar was het bloed? Oké dit is echt gestoord. Ik liep naar het bed en ging erin liggen. Ik bleef tegenover me kijken naar de schommelende schommelstoel. Echt waar, ik word nog paranoïde. Ik trok me er niets meer van aan en ging helemaal liggen. Niet lang daarna viel ik in slaap.
“Ik stond in een balzaal, ik droeg een pak die de mannen vroeger in de 19de eeuw droegen. Ik keek verward rond en plots zag ik iemand van de trap afgaan. Het was een jonge vrouw met donkerbruin golvend haar en diepbruine ogen. Toen ik in haar ogen keek zag ik alleen nog maar ons twee, het was net of niets meer bestond alleen zij en ik. Ik kon zo door mijn knieën zakken door haar schoonheid, maar ik bleef steenvast staan, maar mijn mond was opengezakt. Katherine, dacht ik verwonderd. Ze liep naar me toe met een glimlach. ‘Het is een eer je te ontmoeten Jacob’ zei ze met een lieve glimlach waarvan je zou smelten. Ik keek haar nog altijd met open mond aan. Ze begon te giechelen, ze wenkte me mee. We liepen verscheidene gangen in tot we aan een glazen deur kwamen richting de tuin. Ze opende de deuren en liet me voorgaan. We liepen richting een tafeltje, ze ging zitten en ik volgde haar voorbeeld. ‘Brand maar los’ zei ze lachend na een lange tijd stilte. Ik keek haar verward aan, en vroeg. ‘Hoe..?’ ik wist bijna niet meer wat ik moest vragen. ‘Het spijt me als ik je heb laten schrikken. Ik zal me maar eens deftig voorstellen, ik ben Katherine Pierce’ ik begreep het niet, hoe kan ze het plots wel zeggen? ‘Het is omdat dit maar een droom is, ik kan hier nu alles doen wat ik wil’ zei ze lachend. Ik knikte dat ik het begreep, maar het blijft vreemd. ‘Ik weet dat jullie me willen helpen’ zei ze en nam mijn hand die op het tafeltje lag, ik voelde de vlinders in mijn buik razen, ‘Maar dit is mijn gevecht, anders vallen er nog meer doden’. Ik keek weer in haar ogen en ik kon er zo voor eeuwig in kijken. Ze liet mijn hand niet los, ik wilde dat deze droom voor eeuwig kon duren. ‘Wie is Hij?’ vroeg ik dan. Ze keek wat gepijnigd, maar zette snel weer een glimlach op haar mooie gezichtje. ‘Hij, is degene die me vermoord heeft. Hij, wie ik altijd heb lief gehad. Hij, wie ik altijd voorlas voor het slapengaan. Hij, wie ik altijd meenam naar de stallen. Hij, die ik dacht ik kon vertrouwen. Hij, mijn beste vriend, Hij is mijn bloedeigen broer Lukas’” en ik schoot wakker in bed…