Part 1: Chapter 15
Part 1:
You can run,
You can hide,
but you can't Change the tide.
You can run,
You can hide,
but you can't Change the tide.
Steve point of view.
Ik laat me op een gammel bed achterover vallen. Ik hoop dat ik een beetje kan slapen. Ik ben dood moe. Ik sta weer op wanneer ik daglicht in de kamer zie schijnen. Ik kijk de kamer rond en kom tot de conclusie dat er een klein raampje boven in de kamer zit. Ik draai het raam een beetje open en kijk naar buiten. Ik snuif de frisse lucht op en voel me een klein beetje beter. Jammer dat we niet met elkaar mogen praten. Ik, Sun en Leon. Oppeens gaat de deur open. Ik draai me met een ruk om en zie een klein jochie binnen komen. “Hee.” Zegt hij en komt naar me toe. Ik zet een aantal stappen naar achter en kijk hem bang aan. “Wat wil je van me?” Roep ik. “Hee hee rustig maat. Ik wil je helemaal niks doen.” Zegt hij kalm en kijkt me bezorgt aan. Hij gaat op mijn bed zitten en klopt naast zich. Ik zucht en ga naast hem zitten. “Ik ben Noël, jij Steve?” Ik knik en speel wat met mijn handen. “Je moet hier weg.”zegt hij dan ineens kil en ernstig. “Hoe.. Hoe bedoel je?” Hij kijkt me een tijd aan. “De jongens zijn gevaarlijk Steve.” Ik sta met een ruk op. “Jij bent net zo goed één van hen.” Ik ga weer terug bij het raam staan. “Nee. Je begrijpt me verkeerd.” “Hoe de F kan ik jou nou begrijpen. Jullie ontvoeren ons en ineens kom jij even aardig doen. Dacht het niet dat ik je vertrouw.” “Luister.”zegt hij kalm.
Ik kom weer terug naast hem zitten en luister. “Het was een tijd geleden. Alles gezellig en leuk. Maar toen begonnen Maggie en Andreas me te bedreigen. Dat ik mee moest werken en alles. Ik was bang en deed wat ze me vroegen. Maar ik wil het niet. Ik moest verschrikkelijke dingen doen. Mensen ontvoeren, slaan, schoppen alles! Ik wil dat het stopt.”een traan rolt over zijn wang. Even weet ik niet wat ik moet doen. Ik wrijf zacht over zijn rug. “Ik.. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Het is verschrikkelijk. Sorry dat ik je niet geloofde.” Zeg ik zacht. Hij schud zijn hoofd en staat op. “Het geeft niet, ik moet gaan.” Hij draait zich om en loopt de kamer uit.
Ik laat me op een gammel bed achterover vallen. Ik hoop dat ik een beetje kan slapen. Ik ben dood moe. Ik sta weer op wanneer ik daglicht in de kamer zie schijnen. Ik kijk de kamer rond en kom tot de conclusie dat er een klein raampje boven in de kamer zit. Ik draai het raam een beetje open en kijk naar buiten. Ik snuif de frisse lucht op en voel me een klein beetje beter. Jammer dat we niet met elkaar mogen praten. Ik, Sun en Leon. Oppeens gaat de deur open. Ik draai me met een ruk om en zie een klein jochie binnen komen. “Hee.” Zegt hij en komt naar me toe. Ik zet een aantal stappen naar achter en kijk hem bang aan. “Wat wil je van me?” Roep ik. “Hee hee rustig maat. Ik wil je helemaal niks doen.” Zegt hij kalm en kijkt me bezorgt aan. Hij gaat op mijn bed zitten en klopt naast zich. Ik zucht en ga naast hem zitten. “Ik ben Noël, jij Steve?” Ik knik en speel wat met mijn handen. “Je moet hier weg.”zegt hij dan ineens kil en ernstig. “Hoe.. Hoe bedoel je?” Hij kijkt me een tijd aan. “De jongens zijn gevaarlijk Steve.” Ik sta met een ruk op. “Jij bent net zo goed één van hen.” Ik ga weer terug bij het raam staan. “Nee. Je begrijpt me verkeerd.” “Hoe de F kan ik jou nou begrijpen. Jullie ontvoeren ons en ineens kom jij even aardig doen. Dacht het niet dat ik je vertrouw.” “Luister.”zegt hij kalm.
Ik kom weer terug naast hem zitten en luister. “Het was een tijd geleden. Alles gezellig en leuk. Maar toen begonnen Maggie en Andreas me te bedreigen. Dat ik mee moest werken en alles. Ik was bang en deed wat ze me vroegen. Maar ik wil het niet. Ik moest verschrikkelijke dingen doen. Mensen ontvoeren, slaan, schoppen alles! Ik wil dat het stopt.”een traan rolt over zijn wang. Even weet ik niet wat ik moet doen. Ik wrijf zacht over zijn rug. “Ik.. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Het is verschrikkelijk. Sorry dat ik je niet geloofde.” Zeg ik zacht. Hij schud zijn hoofd en staat op. “Het geeft niet, ik moet gaan.” Hij draait zich om en loopt de kamer uit.
Er zijn nog geen reacties.