Chapter 16: Guests

"Nou Sirius, hier is je taart hoor!" zei ik grijnzend terwijl ik naar binnen liep. Iedereen keek verbaasd. "Waarom zit jij niet in Azkaban..?" vroeg Hermelien vrijwel meteen. Typisch Hermelien. "Ehm, Perkamentus wilde dat niet, ik ben zijn nichtje, dus mocht ik hier blijven." De leugen rolde gemakkelijk over m'n lippen. "Maar, maar je wordt gezocht dan?" vroeg Ron. "Ehm, ik denk het. Ik ben al een tijdje niet buiten geweest, maar ik vermaak me hier prima." antwoordde ik grijnzend, terugdenkend aan alle lol die ik had gehad met Sirius. Tot mijn grote verassing lieten ze het toen rusten. Ik had niet gedacht dat het zo makkelijk zou zijn. Sirius knipoogde naar me, maar schreeuwde toen; "En nu op met die taart!" Ik schoot in de lach en de rest viel snel in. Alleen Harry lachte als een boer met kiespijn. Het was duidelijk dat hij mij niet zo vertrouwde als de rest. Ik had de taart al gesneden dus liet de stukjes nu naar iedereen toevliegen. Snel ging ik naast Sirius zitten, die al zat te schrokken van zijn taart. "Je bent een geweldige taartenbakker." mompelde hij met z'n mond vol. Iedereen knikte instemmend. Ik glunderde, het was lang geleden dat een groep me een compliment had gegeven. "Hoe was het eigenlijk op Zweinstein?" vroeg ik en meteen betrokken een paar gezichten. "Carlo Kannewasser is dood. Vermoord. Door.." Hij kuchte even en ik wist al welke naam zou volgen. "Voldemort." Ook al wist ik het, ik werd woedend. Woedend dat mijn vader iemand had vermoord. Sirius kneep bemoedigend in m'n hand en ik haalde even diep adem. "Carlo? Wat erg! Jeetje, maar hij is .. terug?" vroeg ik, ook al wist ik het antwoord al. Harry knikte. Ik voelde een vlaag van angst door me heen stromen. De tranen prikten in m'n ogen. "Excuseer me." zei ik zacht. Ik stond op en liet me in m'n kamer op mijn bed vallen. Al snel hoorde ik dat Sirius eraan kwam. De deur ging open en Sirius ging op de rand van mijn bed zitten. Mijn hoofd lag in m'n kussen. Dus hij legde zijn hand op mijn rug. "Je bent hier veilig. Dat weet je toch hé!" Ik knikte tegen m'n kussen. Toen draaide ik me om. "Het is gewoon. Wat nou als hij erachter komt? Dan ben ik niet meer zo veilig denk ik." Hij zuchtte. "Maar hij gaat er niet achter komen. Zelfs als hij dat doet, zullen wij je beschermen met onze levens." Dankbaar keek ik hem aan. "Kom, laten we teruggaan voor iemand iets opvalt." "Dat is denk ik al te laat, maar volgens mij heeft Alastor ze snel afgeleid met één van zijn verhalen." zei hij. Ik grinnikte. Als Dwaaloog eenmaal aan het vertellen was, werd je meteen opgezogen in zijn verhaal. Toen ik terug de eetkamer binnenliep met Sirius was Alastor's verhaal net klaar. Slechte timing natuurlijk.