003

We kwamen buiten aan, en mijn ogen werden groot. Wendy stapte al in, maar ik stond nog steeds vol verbazing te kijken. Ik kwam er achter dat mijn mond openstond, en deed hem gauw weer dicht. “Kom op! Wij en ook de spelers hebben niet de hele dag de tijd!”, zei Michael. Ik keek nog heel even en dacht: Wow! Een limousine?
Ik stapte in, en voelde toen ik zat meteen dat deze banken wel heel lekker zaten. Je zakte er heerlijk in weg, en ik had het gevoel alsof ik elk moment in slaap kon vallen. Onder mij voelde ik dat de limousine startte, en opeens kwam er een hevig gevoel van zenuwachtigheid naar boven. Het drong toen pas tot mij door dat ik echt in de limousine zat en echt op weg was naar het Nederlandse Elftal! Het gevoel was echt geweldig, ik voelde me zo fantastisch. Iedereen, zelfs mijn vriendinnen die voetbal niet echt leuk vonden, zouden dit willen. En ik ben degene die het mee mocht maken!
Toen zag ik Wendy zitten. “WENDYYY!”, riep ik. Ze keek me heel blij aan en we omhelsden elkaar. Het ging best ongemakkelijk want we zaten op de bank en konden niet opstaan.
Na zo’n 2 uur gereisd te hebben, kwamen we bij Utrecht, waar een stop was. Ik ging meteen naar de WC, want ik moest echt heel erg nodig. Wendy ging naar binnen, wat drinken en eten kopen. Zelf moest Michael ook nodig naar de WC, dus liep samen met mij mee. Toen we daar naartoe liepen, vroeg Michael wie mijn favoriete speler was. Ik antwoordde meteen: ‘Gregory van der Wiel, maar Arjen Robben ook nog steeds!’ Toen kwamen we al aan bij het toilet en zeiden elkaar gedag voor even.