24. She makes me happy...

24. Seth point of view,



Ze zit gewoon bij me. Een warme vloed verspreid zich over mijn lichaam en de vlinders in mijn buik slaan op hol. Ik trek haar nog dichter bij me. Het hele gesprek van de jongens volg ik allang niet meer. Het enige waar ik aan kan denken is Sophie. Gelukkig wees ze me dit keer niet af. ‘Ik moest het rustig aan doen’ hadden Embry en Jason gezegd. Nou ze hebben in ieder geval gelijk. Ik wordt uit mijn gedachten geschrokken door de bel die schel door de kantine en de school luidt. Wat een verschrikkelijk geluid en tevens ook het geluid dat ervoor zorgt dat ik niet meer bij Sophie kan zijn. Sophie staat op en knoopt een gesprek aan met mijn zus, Leah. Ik ben wel blij dat ze het zo goed kunnen vinden. Sip sta ook ik op. Ik kan niet wachten om Sophie aan mijn moeder voor te stellen. Ik geloof dat mijn moeder ondertussen gek van me is geworden, zo vaak heb ik het over haar. Maar ze is het waard. Ik grinnik. Ik kijk op mijn rooster. ‘Biologie’ zucht ik tegelijk met Sophie. Gelijk krijg ik een glimlach op mijn gezicht en ook Sophie zo te zien. Haar glimlach is ook zo mooi. Snel loop ik naar haar toe. Ze kijkt me lief aan. Ik pak haar hand vast. Ze kijkt ernaar maar gelukkig trekt ze hem niet weg. Dat zou een ramp zijn. Weer voel ik een warme vloed door mijn lichaam stromen. Kon dit maar eeuwig duren. ‘Zullen we dan maar gaan’ vraag ik zo lief mogelijk aan haar. ‘Ja, is goed, graag’ zegt ze met de mooiste stem op de aarde. Ik kan alleen maar glimlachen. Ergens voel ik me echt een malloot. De jongens zullen me er vannacht wel mee pesten. Dan ga ik de grenzen controleren met Jake, Paul en Embry. Ze hebben er wel lol om. Steeds weer dat gespot. ‘Dat kleintje, ingeprent’ lachen ze dan met elkaar. Maar wat het maakt uit. Ze menen het toch nooit en nu heb ik Sophie. Ik kijk haar aan en merk dat ze me al de hele tijd vragend aan kijkt. ‘Euh sorry’ fluister ik naar haar. Ik merk dat ik helemaal rood wordt. Waarschijnlijk zat ik haar de hele tijd aan te staren. Ze lacht zachtjes en kijkt me doordringend maar toch ook heel lief en mooi aan. Nu krijg ik al helemaal geen lucht meer binnen. Ik kan het niet laten om nu ook haar andere hand vast te pakken. Zo staan we een tijdje hand in hand in een lege kantine naar elkaar te kijken.