002

Ik schrok en was blij tegelijkertijd. Ik bedoel, wow! Hét Nederlands elftal ontmoeten!
Toen kwam ik aan in Den Bosch. En liep richting mijn vriendinnen die toevallig bij een andere trein uitstapte, we liepen richting school, die dicht bij het station stond gelukkig. Zij hielden totaal niet van voetbal, dus ik dacht dat ze het ook niet per se hoefden te weten. Toen ging de zoemer. We bleven nog zo’n minuut kletsen en gingen toen naar de les. Ik moest even denken wat ik ook alweer had, ik was niet echt heel goed in schoolvakken onthouden. Wie wel eigenlijk? Stomme school.. Ik zag Silvia, beste vriendin, lopen. Ik volgde haar maar, want zij had precies hetzelfde rooster als die van mij. Blijkbaar hadden we Economie. Heerlijk om daar de dag mee te beginnen.. Niet dus!
Ik zag in de verte Peter lopen. Hij liep onze richting op samen met nog 3 mannen, die er niet waren voor de pret. Ze zagen er heel serieus uit met hun pakken. Ik probeerde de mensen te herkennen, maar het lukte niet. Uiteindelijk stonden ze bij ons, de hele economieklas. Ik dacht één iemand te herkennen, maar ik kon niet achterhalen wie het was. Opeens zag ik iets zwarts voor mij en schrok op uit mijn gedachten. “Staar hem niet zo aan, zo knap is ie echt niet!”, zei Silvia lachend. Ik zette een grijns op en liep het lokaal binnen.
Peter begon met praten: “Goeie morgen! Het is weer een nieuwe dag dus we kunnen er weer volop tegen aan!”. Ik hoorde overal wat gekreun. Niemand had er zin in. Begrijpelijk. “Pak allemaal maar jullie spullen, behalve Marloes!” Toen keek ik verbaasd op. Ik?! Bijna het braafste meisje van de klas moet dadelijk de klas uit? Nou ja, daar ging ik van uit dan, hij zei het nog al boos. “Uhm, Peter? Waarom ik niet?”. Ik voelde dat iedereen mij aankeek. “Nou, deze heren zijn hier namelijk voor jou.” Ik keek verbaasd. Voor mij? Als het maar niet met mijn ziek zijn te maken zou hebben. Daar kan ik niks aan doen! Als hun iets er tegen kunnen doen mogen ze van mij met al hun mannen naar mij toe komen en mij helemaal honderd procent beter maken! “Ja, hallo Marloes.” “Uhm.. Hoi..” zei ik zenuwachtig. “Weet je toevallig wie wij zijn?” vroeg hij vriendelijk. “Nee, sorry, hoewel, jij komt me wel bekend voor.” Ik wees naar een man met een stropdas, zwart pak, en bruin/blonde haren. Shit, dat hadden ze allemaal. Maar ik wees in ieders geval naar een man.
“Oké, en waarvan denk je mij dan te kennen?”, vroeg de man, die blijkbaar onder de indruk was dat ik hem kende. “Ik zou het niet weten.. Bent u toevallig coach van een team ofzo?” Hij begon te lachen. Wat viel er nou te lachen? Het kon toch? “Nee meisje,” – ik haatte het als iemand mij zo noemde – “Ik ben van de KNVB.” Mijn ogen werden groot. Het enigste wat ik wist uit te brengen is: “O mijn god, sorry meneer uhm..” Ik schaamde me dood, want ik wist zijn naam niet. Maar hij hielp me al snel uit de brand: “Van Praag. Je mag ook wel zeggen Michael, hoor!”. Ik stond er een beetje schijnheilig bij te kijken. “Nou, dan nemen wij dus Marloes mee, kom maar!” Ik stond op, en liep samen met die Michael en ‘zijn’ mannen naar de deur toe. Hij opende het voor me en zei: “Dames eerst!”. Ik lachte krom en ging door het gat, en wachtte daar geduldig op de mannen.