#36

Justin
Ik was zo blij dat Lucy toch nog naar me toe was gekomen. Ik had al bijna de hoop opgegeven en toen ze er om kwart over tien nog niet was wist ik bijna zeker dat mijn kansen verkeken waren. Met een gigantisch slecht humeur was ik de bus ingestapt totdat m’n moeder opeens iemand in de regen zag staan. Ik wist niet hoe snel ik de bus uit moest stappen zodat ik Lucy in m’n armen kon sluiten. Dat gevoel was onbeschrijfelijk. Ik hield gewoon zoveel van haar. Ik pakte Lucy’s arm vast en trok haar mee de bus in. Lucy begroette iedereen. ‘Wat zien jullie er uit. Jullie zijn helemaal nat.’ Zei mama toen bezorgd. ‘Ja, ook wel logisch hè.’ Reageerde ik grijnzend. ‘Maar goed. Wat doen jullie? Gaat Lucy met ons mee, of gaat Lucy naar huis of ga jij met haar mee, Justin?’ Scooter keek me afwachtend aan. En ik keek weer vragend naar Lucy. ‘Eigenlijk moet ik wel naar huis want ik ben in alle haast weggegaan en volgens mij staan alle lichten nog aan en zo.’ Zei ze toen. ‘Dan ga ik met Lucy mee.’ Besloot ik. Iedereen knikte instemmend. ‘En hoe gaan jullie dan?’ vroeg mama toen. ‘Mijn fiets ligt nog ergens voor Ahoy.’ Zei Lucy. ‘Maar het regent hartstikke hard. Daar kunnen jullie toch niet doorheen fietsen?’ m’n moeder keek ons met grote ogen aan. ‘Ma-ham, we zijn toch al drijfnat en het is echt geen uur fietsen naar haar huis.’ ‘Ja, maar als jullie thuis zijn moeten jullie wel gelijk droge kleren aandoen, anders worden jullie nog ziek.’ Ik rolde met m’n ogen, wat Lucy had gezien. Ze grinnikte even en kneep in m’n hand. Ik hield echt wel van m’n moeder hoor maar soms was ze wat te overbezorgd. M’n moeder stond op en pakte wat spullen voor me bij elkaar. ‘Hier, dit kun je wel gebruiken als je daar bent. Je pyjama, een warme trui en tandenborstel en zo.’ Ze gaf de tas aan mij die ik aannam. ‘Dankje mam. Nou dan gaan we.’ Ik wilde de bus alweer uitlopen maar m’n moeder hield me tegen. ‘Sta je morgen wel klaar? Want dan moeten we weer verder naar België.’ Ik knikte. ‘Ja hoor. Zo vroeg hoeven we toch niet weg?’ m’n moeder schudde haar hoofd. ‘Nee, morgen heb je geen concert dus we komen rond 4 uur of zo wel aanzetten.’ Ik knikte. ‘Ik zie jullie wel verschijnen.’ Daarna liepen Lucy en ik de bus uit en reed de bus weg. Toen ik buiten stond besefte ik pas hoe hard het eigenlijk regende. ‘Oké, en nu op zoek naar jouw fiets.’ Lachte ik en pakte Lucy’s hand vast. Toen we na tien minuten haar fiets hadden gevonden kregen we een discussie over wie er moest fietsen. ‘Fiets jij maar, want ik kan niet fietsen met iemand achterop.’ Ze Lucy tegen mij terwijl ze de fiets in mijn richting duwde. ‘Nou en. Grappig toch.’ Zei ik terwijl ik m’n schouders ophaalde. Lucy keek me spottend aan. ‘Heel grappig.’ Antwoordde ze sarcastisch en ze duwde de fiets nog dichter mijn kant op. ‘Oké, ik fiets wel.’ Zuchtte ik en ik ging op de fiets zitten. Lucy sprong bij mij achterop en we fietsten naar haar huis.