001

Het was een normale dag. Ik ging naar school, en deed nor meer dingen dat andere normale mensen ook deden. Ik kwam thuis en mei mam zoals gewoonlijk gedag. Ze zat achter de computer. Nou ja, de computer was van mam en pap. Ik en mijn broer, Luuk, hadden ieder onze eigen computer. Ik nam mijn tas mee naar boven en ging huiswerk maken. Ik slaakte een diepe zucht. Economie, wiskunde, Engels en Nederlands.. Ik had het er voor over, ik zat ten slotte al op het HBO, wat een hele prestatie is voor eigenlijk Vmbo’ers. Ik ging aan het werk. Toen hoorde ik de deur die naar de trap leidde open gaan, en geen 2 seconden later werd er geroepen: “Marloes, eten!”. “Ja!”. Altijd al mijn standaard antwoord geweest. Ik maakte die opdracht van Nederlands nog af en ging naar beneden.
Daar zaten mam, pap en Luuk al. Ik ging erbij zitten. Na een minuut werd er gevraagd hoe mijn dag was. Nog een standaard antwoord van mij kwam uit mijn mond: “Gewoon..”. Ik dacht vaak naar over mijn leven en was er achter gekomen dat mijn leven heel gewoon en standaard was. Oké, ik hield meer van voetbal dan een gemiddeld meisje, maar dat was ook het enige wat ik me kon bedenken.

Het huiswerk was eindelijk af en ik kroop nog snel even achter de computer. Wendy, internetvriendin, was online. Ik begon een gesprek.
Na een lang gesprek zei Wendy opeens dat ze op een site zat waar je je wens in kon vullen. Ik zei voor de grap dat wij twee dan het Nederlands elftal mochten ontmoeten. En toen zei ze meteen dat het een goed idee was en dat ze ons op ging geven. En zo gingen we nog even door. Op ten duur werd er geroepen dat mijn computer afgesloten moest worden, en ik zei haar gedag. Ik sloot ook alle internetbladen af, wat weer een eeuwigheid leek te duren. Mijn computer was namelijk de sloomste van allemaal. Hij had zo veel tijd nodig. Maar ik kon met geluk spreken dat ik er eentje had. Dus na tien minuten was hij uiteindelijk helemaal afgesloten, en ik ging vlug naar beneden. Ik keek zoals gewoonlijk door het raampje boven de deur naar de klok die je dan kon zien. Het was kwart over negen, dus de avond was voor mij al bijna om. Avonden gingen altijd zo snel vond ik, ik heb gegeten, ga huiswerk maken, half uur computeren, en de avond is alweer om! Ik pakte wat drinken en een speculaasje en ging bij mam op de donkerblauwe hoekbank zitten. Pap zat namelijk in zijn ‘relaxstoel’, die stoel zat echt heel fijn, en je kon er ook heel gemakkelijk in slaap vallen. Ik keek naar pap, en ja hoor, hij sliep! Toen keek ik naar de breedbeeld tv. En zat weer na te denken, wat ben ik eigenlijk verwend met alles hier!


___ EEN PAAR WEKEN LATER ____


De lamp ging aan. “Goeie morgen!”, zei mijn moeder vrolijk. Hoe kon ze zo vroeg in de morgen zo vrolijk zijn?! Ja, oké, ik moest ook toegeven, in de morgen ben ik heel chagrijnig, ik had dan een echt ochtendhumeur. Ik denk dan dat ik wil uitslapen, en dat ik niet wil opstaan, en dat ik het dan koud krijg, en nog veel meer.
Na zo’n twintig minuten stond ik op. Ik liep naar mijn beige kleren kast en pakte een paar kleren er uit. Ik ging weer zitten op bed en slaakte een zucht. Toen kleedde ik mij langzaam om. Na tien hele minuten ging ik naar beneden. Ik slaakte alweer een diepe zucht. Ik had helemaal geen zin om te eten en naar school te gaan. Ik keek met een chagrijnig hoofd, en mam zei: “Het kan ook wel een beetje vrolijker, hé!”. Met een poging, waarvan ik toch wist dat ie ging mislukken, probeerde ik te glimlachen. En ik had gelijk, het was een mislukte poging.

Ik zat in de trein, eindelijk! Ik had flink moeten haasten. Opeens kreeg ik een sms van Wendy:

Heei, ik heb geweldig nieuws! Hij heeft vanochtend al gebeld over die wens, weet je wel! En we mogen ze gaan ontmoeten!! Wist niet dat dat zo snel ging! Xx