Chapter 2. Please let me wake up

De vrouw praatte weer. Haar zachte stem vulde mijn hoofd. Het stelde me gerust en kalmeerde me. Ze leek me van alles te vertellen, maar ik kon haar niet verstaan. Was dit het? Zou ik voor altijd zo blijven liggen en er nooit achter komen wat ze zeggen? Was ik een soort stille psycholoog aan wie je alles kon vertellen? Zij hadden maar ik had vragen. Ik wilde dat ik ook problemen had. Dan wist ik meer van mijn verleden. Ik had wel een probleem. Ik wist niet wie ik was. Ik was het persoon zonder identiteit, zonder naam. De vrouw hield op met praat. Ik wilde dat ze doorging en bewoog mijn vingers nog een keer om haar stem te horen. Ik hoorde niks meer. Van binnen begon ik te panikeren. Hadden ze me nu achtergelaten? Was ik alleen? Uit alle macht probeerde ik mijn ogen te openen. Om ze misschien na te kunnen roepen, om ze te vragen of ze terug wilden komen. Ik zoog mijn longen vol lucht en deed alles om mijn ogen te openen. Het lukte, maar direct sloot ik ze door het te felle licht. Ik ademde zwaar en probeerde ze nu voorzichtiger te openen. De vrouw naast mijn bed praatte opgewonden tegen iemand. Nu kon ik haar stem wel horen. 'Ze wordt wakker! Ze wordt wakker!' Ik voelde me opgelucht. Er was iemand die op me had gewacht. Stukje voor stukje opende ik mijn ogen. Ik knipperde en wachtte tot mijn ogen gewend waren aan het felle licht. Ik voelde hoe vingers over mijn hand gleden. Ik keek in de ogen van de vriendelijke vrouw. Lieve, bruine ogen. Mijn ogen gleden de kamer rond. Alles was zo nieuw, zo mooi. Toen bedacht ik me waarom ik mijn ogen had willen openen en opende mijn mond om te praten. Er kwam geen geluid uit mijn keel. De vrouw streelde over mijn gezicht.

De vingers streelden over mijn gezicht. 'Je bent zo mooi,' fluisterde hij.

Geschrokken dook ik in elkaar. De vrouw keek me verschrikt aan. Pijn drong tot me door. Ik maakte me zo klein mogelijk, voor hoever dat lukte met alle draadjes aan mijn lijf en begon heen en weer te schommelen. Was ik maar nooit wakker geworden.