#35

Lucy
Hijgend kwam ik uiteindelijk aan bij ahoy. Ik gooide m’n fiets op de grond en rende toen naar de achterkant van Ahoy. Er stond een man onder een afkap een sigaret te roken en hij had een oortje in zijn oor, dus hij leek me van de crew of zo. Ik stapte op hem af en zei: ‘Ik móet echt naar binnen. Justin Bieber is daar en ik moet naar hem toe.’ De man keek me eerst verbaasd aan en bulderde toen van het lachen. ‘Hahaha meid. Dat zeggen er wel meer.’ ‘Maar ik moet echt met hem praten. Het is superbelangrijk.’ ‘Heb je een pas.’ Zei de man toen nors. Ik knikte hevig en wilde de kaart pakken maar toen ik in m’n zakken voelde merkte ik dat er niks in zat. Shit, ik was natuurlijk in alle haast vergeten de kaart mee te nemen. Shit, shit, shit. ‘Nee, ik ben hem vergeten.’ Zei ik toen. De man lachte weer met zijn irritante bulderende lach. ‘Hahaha, je had sowieso niet meer naar binnen gekund want ze zijn al vertrokken. Helaas pindakaas.’ Hij lachte weer om zijn eigen woorden. God, wat een irritante vent. Het liefst had allerlei dingen naar zijn hoofd willen gooien om die irritante grijns van zijn gezicht te halen maar punt een: ik had niet eens voorwerpen die ik zou kunnen gooien en punt twee: Ik schoot er niks mee op want ze waren dus toch al weg. Vloekend liep ik weg en stampte boos en teleurgesteld nog een keer op de grond. Ik was te laat. Hoe stom was ik geweest om Justin eerst gewoon weg te sturen en daarna die brief te vergeten. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan.

Boos liep ik van de man vandaan terwijl ik kwaad steentjes wegschopte. Daar stond ik dan. In de stromende regen, als een verzopen katje. ‘Lucy?’ hoorde ik opeens een bekende stem achter me. Ik bleef verstijfd staan en draaide me toen voorzichtig om. ‘Justin!’ riep ik blij en ik rende op hem af en omhelsde hem toen stevig. Toen ik zijn armen om me heen voelde kon ik m’n tranen niet langer bedwingen en begon ik te huilen. ‘Stomme zak, waarom duurde het zolang voor je kwam, ik heb twee maanden op je gewacht.’ zei ik tussen het huilen door terwijl ik met m’n vuist tegen zijn borst aansloeg. Ik voelde hoe Justin zijn armen strakker om me heen sloeg en me dichter tegen zich aan drukte. ‘sssht, ik ben er nu. En ik laat je niet meer gaan. Voor altijd, Lucy. Voor altijd, ik beloof het.’ Ik klampte me stevig aan Justin vast terwijl ik zijn geur opsnoof. God, wat had ik hem gemist. Hoe boos ik ook was geweest, ik was ook nog steeds verliefd op hem en ik wist dat dat niet snel zou veranderen. Toen ik weer een beetje was gekalmeerd haalde ik me los uit Justin’s omhelzing en keek hem toen aan. Justin’s ondertussen natte haar plakte rond zijn gezicht en druppeltjes gleden over zijn wangen. ‘Je bent nat.’ Zei ik terwijl ik wat druppels van zijn gezicht veegde wat overigens compleet zinloos was omdat de regen nog steeds met bakken uit de lucht viel. ‘Jij ook.’ Glimlachte Justin toen terwijl hij een haarlok uit mijn gezicht veegde. Ik glimlachte ook en drukte toen mijn lippen op die van hem. Dat gevoel wat ik toen kreeg was niet te beschrijven. Het leek alsof er een bom van miljoenen vlinders in m’n buik ontplofte maar dan nog beter. Justin zoende me terug en streek toen met zijn lippen over de mijne waarna ik ze opende. Van mij had dit moment wel een eeuwigheid mogen duren maar na vijf minuten werd de chauffeur die Justin en de rest naar het hotel zou brengen ongeduldig en begon te toeteren. ‘Ik denk dat je maar moet gaan.’ Zei ik toen tegen Justin. ‘En jij gaat mee.’ Zei Justin toen en hij trok me aan m’n arm mee naar de bus.