(4) Opgesloten

“Waar is Resa?”, siste Jasper.
“Daar”, wees Anna. “Samen met Charlotte. Dat was de enige veilige combinatie voor haar. Charlotte zal Resa laten eten en haar niet aanvallen, maar kan zich wel verdedigen als Resa zich niet kan beheersen.” Peter knikte.
“Dat was een goed idee, Anna.”
“Resa heeft claustrofobie”, zei Jasper kwaad.
“Dat heeft ze me ook gezegd, Jasper”, antwoordde Anna vriendelijk. “Ze zitten in het grootste en lichtste hok, en ik heb de deur op een kier gelaten, maar wel vergrendeld zodat ze niet verder open kan. Misschien moeten we hen eerst voeren.”
“Goed dan”, knikte Jasper. Hij besefte dat dat de beste oplossing was. In de schuur zou ze compleet onveilig zijn, dan beter zo’n donker hok. Peter nam twee mensen, en gedrieën liepen ze naar het hok. Anna opende de deur, Peter gaf hen het voedsel en Jasper zorgde dat ze niet ontsnapten. Zoals te verwachten stortte Resa zich onmiddellijk op haar mens, de grootste van de twee. Ze sloten de deur weer, dit keer volledig, en gingen op dezelfde wijze te werk bij de anderen die ze moesten voeden.
“Anna, Peter, Jasper!”, klonk plots de stem van Charlotte. Met z’n drieën liepen ze verbaasd naar het hok. Charlotte hield Resa tegen de muur geklemd, één mens was volledig leeggezogen, de tweede leek ongeveer half te zijn.
“Charlotte, wat is er?”, vroeg Peter verbaasd.
“Resa heeft een onmenselijke honger. Ik wil haar best even de rest van de mijne geven, maar dan heb ik niet voldoende”, antwoordde Charlotte.
“Geef het haar maar, ik breng er nog wel een mee”, zei Anna rustig.
“Oké.” Charlotte liet Resa los, en die stortte zich onmiddellijk op de overige mens. We sloten de deur weer.
“Ik denk dat iedereen nu wel zo wat klaar is”, zei Anna tegen Jasper en Peter. “Ik ga er van door. Ik breng er nog twee mee voor Resa en Charlotte.”
“Goed”, stemde Jasper in. Hij aarzelde even: “Ik had je moeten vertrouwen, Anna.”
“Ik begrijp het wel, ze is immers je zus”, antwoordde Anna vriendelijk, en ze vertrok.
Jasper en Peter brachten iedereen weer naar de schuur, behalve Resa en Charlotte.
“Alles ok, Resa?”, vroeg Jasper, en ging bij zijn zus zitten.
“Dorst”, antwoordde ze.
“Dat is begrijpelijk”, knikte Jasper, “iedere jonge vampier heeft daar last van.”
“Ik heb Charlotte aangevallen”, fluisterde Resa.
“Geeft niet, Resa, daar kon je niets aan doen. Dat is gewoon je instinct. Je hebt je beter beheerst dan de meesten bij hun eerste maaltijd”, zei Charlotte hartelijk. “Je hebt die vechtersbazen binnen wel gezien. Die hebben zichzelf nog steeds niet onder controle. Ik sta versteld van hoe goed je het al doet.”
“Enkel Anna is beter”, knikte Jasper.
“Echt?”, vroeg Resa verbaasd.
“Echt”, bevestigden Jasper en Charlotte.
“Maar jij viel me niet aan”, zei Resa verbaasd tegen Charlotte.
“Ik heb geleerd me te beheersen, ik ben al een paar maanden oud. Hoewel ik ook bij de beteren ben”, antwoordde Charlotte vriendelijk.