Kees de Steen

Ik glibberde en glibberde maar verder. Op een gegeven moment kwam hij een oude vriend van hem tegen, namelijk Piet de Andere Slak. Piet was ook een slak, maar dan anders. 'Hai Piet' zei ik.
Mensen denken altijd dat slakken niet kunnen praten. Tot op zekere zin is dat ook zo, maar ze kunnen mentaal met elkaar communiceren, net als stenen.
'Hey Henkie, ik ga je voorstellen aan een oude vriend van me, Kees' zei Piet, en hij glibberde weg voor een middelkleine ruwe steen.
Ons zeer diepzinnige gesprek ging als volgt.
Kees: Hoi.
Ik: Hoi.
Kees: Ik ben Kees.
Ik: O.
Kees: Hoe heet jij?
Ik: Henk.
Kees: O.
Kees: Kan je Duits?
Ik: Nee.
Kees: O.
Ik: Ik ben een slak, sufkop.
Kees: Ja weet ik.

Piet kwam tussenbeide. 'Laten we naar de snackbar gaan!'
'Ja lekker.' riep ik. Maar Kees protesteerde: 'Stenen eten niet Piet. En Henk, jij bent zelf een sufkop.'
'Nou.' Zei Piet. 'Dan hebben jullie pech, ik moet weg' (hee dat rijmt )

En toen gingen we allemaal onze eigen weg, of nou ja, eigenlijk alleen Piet, want Kees en ik, Henk, reisden samen verder om onze relatie met elkaar te verbeteren.

'Kees?' Zei ik.
'Ja' Zei Kees.
'Ik bedoelde eigenlijk die steen naast je toen in sufkop zei.' Zei ik.
'O' Zei Kees. 'Dan is het goed.'