100. Jubileum (:

“Tay?” Na een tijdje gezwegen te hebben vond je het wel eens tijd om de stilte te verbreken. “ Hmm?” Hij keek op. Je zag dat zijn bruine ogen een beetje droevig stonden, maar zei er niks over. “ Kunnen we hier weggaan?” Taylor knikte en liep afwezig naar je toe. De meidenclub met zwijmelaars was ondertussen nog groter geworden en hier en daar klonken wat ‘Oohs’ en ‘Aahs’ toen Taylor zich bewoog. Giechelend duwde het groepje meiden een meisje uit het clubje naar voren. Net als de meiden die jij en Taylor eerder al waren tegengekomen in de stad. Het blonde meisje kwam verlegen naar jullie toe, het groepje achter haar aan. “Jill! Doe dan.” Pushte een meisje met een overdreven geplamuurd hoofd. Ze kwam achter haar staan. Je wist dat Taylor dit door had, maar hij keek niet op of om. “Taylor!” Gilde een ander groepje meiden. Ze kwamen op hem afgerend en bedolven hem onder de knuffels. Taylor schudde ze verward af. Het werd hem een beetje teveel, zag je. “Meiden, meiden!” Riep je hard, om boven het geschreeuw uit te komen. “Laat hem met rust! Niet…” Een arrogant meisje, die je gek genoeg ook herkende van de auditie, stootte je aan en keek je kwaad aan. “Ga aan de kant, slet. Als je eerst wil moet je ook maar voordringen.” Zei ze bits. Je was met stomheid geslagen. Waar sloeg dit nou weer op? Taylor deed inmiddels een wanhopige poging iedereen van zich af te slaan en naar jou toe te komen. Tevergeefs… “STOP!” Schreeuwde Taylor uit. Zijn gezicht was één en al verdriet. Hij probeerde zijn tranen te bedwingen. De meiden stopten met gillen en schrokken zichtbaar. “Ga weg.” Vervolgde hij. “Alsjeblieft. Niet nu.” Hij knipperde met zijn ogen en baande zich een weg door de menigte. Hij pakte je rolstoel beet en liet de menigte stomverbaasd achter, zonder om te kijken.

“Gaat het?” Jullie waren weer terug in Taylors penthouse. Taylor zat als een verslagen hoopje verdriet in de bank, door dit akkefietje. Jij zat naast hem, maar je wist je niet helemaal een houding te geven. “Ja.” Mompelde Taylor. Je draaide je naar hem toe. “Niet liegen.” Taylor keek je aan. Zijn ogen waren betraand. “Ik vind het niet leuk als je je zo voelt.” Zei je met overslaande stem. Je sloeg een arm om hem heen en trok hem tegen je aan. Met je andere hand pakte je de zijne en streelde eroverheen. “De fans.” Zei Taylor gebroken. “Ik kan niet.. Ik wil niet.. Ze..” Je legde je vinger op zijn lippen. “Stil, ik begrijp het. Misschien moeten we je maar eens vermomd over straat laten gaan.” Grapte je. Gelukkig hielp dat grapje een beetje. Taylor glimlachte zuinig. “Sorry.” Zei hij. Je wist aan alles dat hij dat meende: zijn bruine puppyogen, zijn mond en zijn lichaamshouding. “We gaan ervoor zorgen dat dat plekje weer de jouwe wordt.” Je zweeg en verbeterde jezelf: “Ons plekje.” Onaangekondigd pakte Taylor je gezicht beet en kuste je innig, maar je voelde zelfs in zijn kus zijn droevigheid. Hij zat er echt helemaal doorheen. Dit was niet goed, helemaal niet goed zelfs. Hoe kon je een wereldster helpen er weer bovenop te komen als het hem even niet meezat? Er klonk een klop op de deur. Taylor keek op en veegde zijn ogen droog. Hij keek jou even aan met een veelbetekende blik, trok zijn shirt weer recht en liep naar de deur. “Mason!” Hoorde je Taylors verbaasde stem. Je hoorde hoe hij zijn verdriet wilde verbergen, maar jij kon nog steeds horen dat hem iets dwars zat. “Nu al terug? Ik dacht dat je…” “Nee.” Hoorde je een heldere stem. Dit moest Mason, Taylors kamergenoot, zijn. “Kom binnen, dan stel ik je aan iemand voor.” “Oh?” Klonk het verbaasd, je hoorde geritsel, waarschijnlijk van een jas die uitgetrokken werd. “Wie?” Je wist dat Taylor nu moest lachen: “Mijn vriendin.” Dat ene woordje, het klonk zo officieel. Het klonk gewoon geweldig! Mijn vriendin, mijn vriendin, herhaalde je in je hoofd. Taylors vriendin. Ik. Een gelukzalig, warm gevoel kroop bij je naar binnen en verwarmde de streek rond je hart. Er klonken voetstappen en je keek op. Taylor kwam eerst binnen en daarna zijn vriend Mason. Jeminee, waarom woonden er toch alleen maar knappe jongens in New York? Dit was gewoon niet meer normaal! Iedereen leek hier wel perfect, alsof ze zo een modetijdschrift uit kwamen lopen. Mason had bruin, golvend haar tot op zijn schouders. Bij sommige jongens stond dit ontzettend verwijfd, maar bij Mason stond het erg stoer. Hij had een hartvormig hoofd en amandelvormige, grijze ogen die je onderzoekend aankeken. “Zozo, dit is het meisje waar dé Taylor Lautner door in vuur en vlam staat?” Grinnikte hij en hij liep op je af. “Mason, Mason Drepis.” Hij schudde je de hand en ook jij stelde je voor. Hij hield je hand naar jouw idee net iets te lang vast. “Hé, Bond.” Onderbrak Taylor jullie. Het leek net alsof er helemaal niets gebeurd was, zo gedroeg hij zich. Je zag een argwanende blik in zijn ogen terwijl hij naar Mason keek. Maar dat kon je je natuurlijk ook verbeeld hebben. “Wil je wat eten?” Mason wuifde met zijn hand. “Nee man, heb net wat gehad.” Hij plofte naast je neer in de bank. Taylor ging aan de andere kant van je zitten en sloeg bezitterig een arm om je heen. Hij was jaloers, je merkte het gewoon aan hem. Dat vond je zó ontzettend schattig dat je hem op zijn wang kuste. Taylor keek je intens aan, tot Mason jullie aantikte. “Ik wil jullie momentje even niet verstoren, maar ik woon hier ook nog.” Lachte hij.

Extra lang ja (: Ik hoop dat het stukje een beetje klopt, want toen ik dit schreef was ik er niet helemaal bij met mijn hoofd, met de televisie aan voor mijn neus enzo, haha (: